Zaterdag 18 maart

Met goede moed staan we rond 5.30u op, als we wakker worden van alle dierengeluiden. We voelen ons nog steeds goed, hebben nog wel steeds last van onze darmen. Vanaf 6.30u kunnen we ontbijten maar we besluiten eerder naar buiten te gaan want ik wil nog wat van de omgeving zien voordat we straks weer de bus instappen. Want dit is het land van de cowboys en naast het andere landschap is ook de bevolking hier anders. In dit gedeelte van Costa Rica wonen veel mensen uit Nicaragua. Ooit was er een referendum (de reden weet ik niet) waarbij de bevolking werd gevraagd of ze bij Nigaragua of Costa Rica wilden horen. Dat werd Costa Rica, waarna de twee landen zijn gaan onderhandelen. Dat is de reden dat er een stuk rechte grens is tussen de beide landen en het grote meer is nu van Nigaragua. Het kan blijkbaar ook zónder oorlogen.

De mensen hier zijn ook wat donkerder en wat meer indiaans. Ook het vee is anders; aan de oostkant worden met name melkkoeien gehouden, hier zijn het vleeskoeien. Die zien er ook anders uit, met een grote bult in hun nek. Ook zien we hier veel meer paarden. Maar ja, cowboys hè!

Even na half zeven gaan we ontbijten en we zijn niet eens de eersten van de groep. Er liggen allemaal lekkere dingen maar ik durf niet veel…. Een gebakken eitje, wat fruit en…. een wentelteefje! Nou vooruit, dat cakeje kon ik ook niet laten liggen. Een paar koppen thee en een glas water erbij en klaar.

Iedereen is op tijd bij de bus en om 7.45u vertrekken we. Onze eindbestemming is Samara, aan de stille oceaan. Die volgens Deborah helemaal niet zo stil is want hier wordt flink gesurft. Nou ja, de Pacific dan maar. Het is een flinke tocht, maar wel weer met onderbrekingen. Zo rijden we het eerste stukje terug over de hobbel de bobbel weg, maar nemen dan een andere route richting het park van Rincon de la Vieja. Dit is een heel groot vulkaangebied, de vulkaan zelf heeft wel 7 kraters! Sinds de laatste aardbevingen is er meer activiteit dus er mag niet meer naar de kraters gelopen worden. Elk jaar vallen er doden omdat mensen eigenwijs zijn of het leven moe, de giftige dampen worden soms onderschat.

Wij gaan een wandeling maken van zo'n anderhalf uur en Deborah voorspelt dat het warm gaat worden omdat we door een vallei lopen. Water mee en gáán. De route gaat eerst door het bos, waar we al gelijk een paar slingerapen zien slingeren. Wel redelijk hoog, wat normaal is. We hebben van de week op de boot echt enorm geluk gehad dat de capucijneraapjes zo laag zaten omdat ze aan het jagen waren.

We lopen afwisselend door bos en wat minder begroeid gebied. We passeren eerst een heet waterbron, die kokend water bubbelt en stoomt. Heel apart om te zien, maar écht interessant wordt het als we langs de zwavelmeertjes lopen. Daar pruttelt de modder en hoor je de vulkaan rommelen. Hoe bijzonder weer!

Er leven hier verschillende diersoorten maar die laten zich niet vaak zien. Behalve de "gewone" leguanen, daarvan zien we er een zonnebaden op een steen. Deze heeft kleine tandjes, omdat hij meer eiwitten eet (lees: insecten, eieren) dan de leguanen die we eerder zagen, dat zijn herbivoren en eten alleen planten. Zou je niet zeggen als je ze zo ziet. Ook de bomen zijn hier weer anders; we zagen veel bomen met epifyten, maar hier zijn het bomen met parasieten. Zoals de wurgvijg, die zich om een andere boom heen draait tot deze het opgeeft. Een mooi gezicht maar een minder fraai gebeuren.

En alweer hebben we geluk en zien we een paar tapirs langs de rand van het meer liggen! Ze vallen nauwelijks op omdat ze onder de modder zitten. Blijkbaar is die hier niet zo heet, ze liggen lekker te luieren. Er komt zelfs een cameraploeg op het feestje af en wij maken natuurlijk weer volop foto's. Een beetje tapir is zo groot als een pony.

Dan lopen we het laatste stuk tot we weer terug aan het begin zijn. En precies aan het einde zien we nog twee neusberen rondscharrelen! Na de route lopen we nog even door het souvenir winkeltje maar zien niets waar we blij van worden. Dan maar aan de drank! Cola in dit geval.

Weer een ervaring rijker stappen we bij Jimmy in de bus en vervolgen we onze reis. Rond 14u zijn we in Liberia, waar we even lunchpauze hebben. We willen naar de Subway lopen voor een broodje, maar ineens komt er een stortbui naar beneden. Dus zitten we allemaal aan een broodje in de supermarkt, ook prima. Daarna snel weer door, we moeten nog zo'n 2 ½ uur rijden met 1 tussenstop. Toch hebben we niet het idee dat we zo lang in de bus zitten (al voelen we het soms wel), er is zoveel te zien om ons heen. De tussenstop is het tankstation, de bus heeft sap nodig. Hier betekent dat dat iedereen de bus uit moet en pas weer in mag stappen als de bus weggereden is van de pomp. Dus houden wij toiletpauze en eten een ijsje. Dan de bus weer in en op naar de zee. Rond 17u komen we in ons hotel aan, dat midden in het dorpje staat. Om ons heen een paar supermarktjes en een apotheek, handig om morgen de o.r.s. aan te vullen. Morgenochtend gaan we met z'n drieën een boottochtje doen, dolfijnen spotten en snorkelen. Ik vind het nog wel spannend want gaat dat wel lukken, maar het moet maar. Deborah heeft voor ons ook een sunset canopy geregeld, die we morgenmiddag gaan doen met twee anderen uit de groep. Zin in!

Maar eerst hebben we de avond nog. Als we geïnstalleerd zijn in onze kamer, jumpen we eerst even heerlijk het zwembad in, dat pal aan onze kamer ligt! Opgefrist lopen we daarna naar de supermarkt voor een grote fles water. Die kunnen we maar hebben. Inmiddels is het donker en etenstijd. Dus lopen we richting het strand. Buiten doet het me een beetje denken aan Thailand; uitkijken waar je loopt want de stoep (of geen stoep) loopt op en af. Het is natuurlijk nog gewoon heet buiten, druk en er klinkt muziek. Hier voel je gewoon de latijns-amerikaanse vibe.

We kiezen een restaurant aan het strand. We kunnen niet echt buiten zitten want het is vol, maar onder het afdak is nog plek. Prima. Overal kleine lichtjes, kaarsen, met onze voeten in het zand. Super romantisch plekje. Op de kaart zien we mixed grill van vis voor twee personen. We zitten niet voor niets aan zee dus we gaan ervoor. Eerst komt er een schaal mosselen, met sla en frietjes. Dan volgt een giga bord met een grote red snapper (soort zeebaars), kreeft, tonijn, gamba's en inktvisringen. Het ziet er fantastisch uit en ik heb natuurlijk direct spijt want mijn ogen zijn weer groter geweest dan mijn maag. Gelukkig heeft Kok daar minder last van en alles gaat op. We weten dat we niet goedkoop gegeten hebben (dat lukt je hier sowieso niet), maar bedenken dat we niet naar de tax hebben gekeken. Er komt namelijk altijd 13% btw bij en 10% servicekosten. Soms zit het in de prijs verwerkt, soms niet en komt er dus 23% bij, of het één wel en ander niet. Het staat altijd in kleine lettertjes onderaan de kaart. Afrekenen doe je vaak bij een kassa. Soms krijg je eerst de rekening, die je dan meeneemt. Maar soms, zoals nu, krijg je pas bij de kassa te zien wat je af moet tikken. De schade valt mee; alleen de servicekosten komen er nog bij. We zijn rond de 75 euro kwijt, maar als we bedenken wat we daarvoor hebben gekregen was het het zeker waard.

Terug in het hotel pakken we alvast de rugzak in voor ons boottochtje morgen. De wekker gaat om 6.30u want 8.00u worden we opgehaald. Dus…. We sluiten de oogjes weer op tijd.