Donderdag 23 maart

We hebben heerlijk geslapen en worden rond 6u wakker. Het blijft een gek idee dat het in Nederland dan al 13u is. Ook de douche is heerlijk, in tegenstelling tot onze vorige lodge waar we alleen een koude douche hadden. Even na 7u schuiven we aan bij een aantal groepsgenoten voor het ontbijt. De man vraagt of we op de rest van de groep willen wachten, maar dat doen we niet want we weten niet hoe laat iedereen komt. Hier worden we aan tafel bediend en we krijgen eerst een bordje met meloen.

Omdat het eten gisteravond ook redelijk rommelig verliep, vraag ik me af hoe deze man gaat onthouden wie hij wel en niet al fruit heeft gegeven als er meer mensen bij komen. Ondertussen zien we mevrouw (die twee koppen groter is dan de man) onder het bord "verboden te roken" dat in elk restaurant hangt een peuk opsteken voordat ze de keuken in verdwijnt.

Vervolgens krijgen we een bordje met wat getoast casinobrood, een cupje boter en jam met daarbij roerei. Het vult voldoende voor nu en dit is ook niet de tent waar je haute cuisine verwacht. We moeten lachen als de man inderdaad de draad kwijt raakt met wie nu wat heeft gekregen, terwijl hij het zo aan de kleine fruitbordjes zou kunnen zien. Afijn, we krijgen nog een kop koffie en zijn klaar om te gaan.

Vandaag staat het nationale park Manuel Antonio op het programma. Dit is het meest favoriete park van Costa Rica, het is hoogseizoen dus Deborah voorspelt wachtrijen en drukte. Ook is het een warm park, ondanks dat het aan zee ligt. Het gebied is ooit opgekocht door een Amerikaan, die vervolgens het strand tot privé domein wilde maken. Maar omdat alle stranden publieke stranden zijn, ging de regering hier niet mee akkoord en heeft gelijk ook het hele gebied als nationaal park bestempeld.

Blijkbaar kan dat hier zo.

Het is niet ver rijden, maar na een minuut of tien zet Jimmy ineens de bus aan de kant…. Blijken er twee Ara's op een paal te zitten! Goed gespot door onze chauffeur. We stappen even uit voor een snelle foto en rijden verder totdat we bij het park zijn.

In dit park mag je geen eten meenemen en flesjes alleen als ze niet wegwerp zijn. Aan alle kanten probeert dit land zijn duurzaamheid onder de aandacht te brengen. Volgens Deborah is 80 tot 90% van de energie hier duurzaam opgewekt. Dit doen ze met windmolens (die ze hier niet wegstoppen maar trots laten zien) en zonnepanelen, maar sinds kort ook met aardwarmte. Geen gek idee met al die vulkaan activiteit hier. We zagen in het vulkaanpark met de zwavelmeertjes al grote buizen lopen. Want omdat het een nationaal park is mocht de centrale niet in het park gebouwd worden, maar staat die er buiten. Blijkbaar waren die buizen niet zo'n probleem, alhoewel die er natuurlijk ook niet uit zien.

Maar goed, geen plastic flesjes dus. Ze spelen er natuurlijk weer handig op in, want voor de entree verkopen ze allerhande herbruikbare flesjes. Ook veel souvenirkraampjes, met vooral spul dat we overal zien. Ze zijn het meeste nog aan het opbouwen, we zijn nog vroeg. Ook de rij valt alles mee en nog vóór 9u zijn we binnen. Deborah gaat niet mee; een gids mag hier max 10 mensen meenemen om groepsvorming te voorkomen. Een leuk idee, maar als er ergens iets te zien valt blijft iedereen natuurlijk staan kijken. Je kunt een gids van het park meenemen, maar wij gaan allemaal zelf. Gewoon de gidsen in de gaten houden en kijken waar ze stoppen ;-)

Het eerste stuk gebeurt er niet veel; het pad is mooi aangelegd tussen het bos en over wat moerasgrond. Dit zou het park moeten zijn waar de meeste luiaards zitten, maar zie ze maar eens te vinden…. Wasbeertjes en doodshoofdaapjes leven hier ook. De gidsen horen we met name uitleg geven over de bomen en wat hier leeft, die zien dus ook niet veel. En dan zien we in het moeras een aantal krabben, een soort Costa Ricaanse versie met blauw en rood. Hebben we in elk geval een beest gezien vandaag, haha! Een stukje verderop spotten we een mooi rood vogeltje.

Deborah had ons aangeraden om bij het koffietentje middenin het park een poosje te blijven zitten, omdat daar vaak apen komen. We lopen al ruim een uur, het waterflesje is leeg en dan blijkt het koffietentje tijdelijk gesloten…. Dat hadden ze beter bij de ingang even aan kunnen geven. Nou ja, dan maar verder. Dan zien we ineens weer wat mensen ergens naar kijken en blijkt er een capucijneraapje in de bomen te hangen. Dat zijn die kleine aapjes met zo'n oude mannetjes gezicht, die we al eerder aan het water hadden gezien. Ze leven in groepen, dus je zou denken waar er één is moeten er meer zijn. Meestal is er één die vooruit gaat om de route te onderzoeken. Als we even verder lopen komt inderdaad de rest van de familie tevoorschijn, we struikelen er bijna over! Ze rennen door de bomen, over het pad, sommige hebben een kleintje op hun rug. Zó schattig! Ze trekken zich ook niets van ons aan. Al zien we dan geen doodshoofdaapjes, deze zijn ook superleuk om te zien.

Na tig foto's en wat filmpjes lopen we weer door. We komen bij de zee, met weer zo'n prachtig bounty strand. Hier is het wat rotsachtiger en zijn er minder golven. We hebben geen badkleding meegenomen dus lopen gewoon in de schaduw langs het strand verder. Af en toe zien we een leguaan lopen, die vinden we inmiddels net zo gewoon als een kat bij ons in Nederland.

We zien weer een gids staan met een clubje mensen. De gidsen hebben altijd een verrekijker op statief mee en als ze die ergens op gericht laten staan, weten we in elk geval dat het niet wegvliegt. Dus kijken we in de richting van de verrekijker naar boven en zien we heel duidelijk een luiaard hangen! Dat dit een drietenige is zie ik trouwens pas later op de foto. Hij beweegt zich rustig naar de andere kant van de tak, waardoor wij vooral zicht hebben op zijn rug en achterwerk. Maar toch, we hebben hem gezien. We treffen een aantal groepsgenoten en die blijken een grote toekan te hebben gezien. Ah, jammer dat we daar niet bij waren. Maar goed, in Tortuguero heb ik er wel één gezien en Kok heeft er van de week ergens een op de foto weten te krijgen.

Als we het park uitlopen is het 12u, we hebben er 3 uur rondgelopen. We drinken ergens een flinke mok koffie en bedenken het plan voor hierna. De bus vertrekt om 13u met de bootgangers, we kunnen meerijden tot het stadje dat scheelt een ritje met de plaatselijke bus. Dat gaan we doen en dan kunnen we daar wel ergens lunchen. Er zijn er nog vier die niet meegaan met de boot, maar die hebben we niet meer gezien. Geen idee of ze nog in het park zijn. Deborah adviseert twee zaakjes waarvan ze weet dat je er goed kunt eten. Hier is het namelijk niet overal even geschikt voor toeristen. Als wij uit de bus gezet zijn, zwaaien we de rest uit en lopen de straat uit. Vrij snel vinden we het eettentje waar we inderdaad heerlijk lunchen. Ook het sap van watermeloen smaakt heerlijk zoet, net als het mangosap van Kok.

We lopen na het eten nog een aantal souvenirwinkeltjes af, maar het is het allemaal net niet of idioot duur. Het ijsje dat we halen gaat er ook prima in, zeker met deze temperaturen. Vanmorgen keek ik even naar het weerbericht in Nederland. Zaterdag 9 graden, ik kan me er niets bij voorstellen maar geloof ook niet dat ik erop zit te wachten, haha.

Nu moeten we terug naar het hotel, voor ons best spannend want we hebben nog nooit in het buitenland een taxi geregeld. Voor alle zekerheid heb ik het adres van het hotel in mijn broekzak gestopt, geen idee hoe bekend dat hier allemaal is. Lopen is geen optie want er is niets om te lopen langs de weg dus dat is vragen om problemen. Deborah zei dat een taxi rond de 12 dollar zou kosten, dat hopen we dan maar.

We zien een taxi staan en hij herkent het adres op mijn briefje. De man spreekt geen woord Engels en wij geen Spaans, maar als ik vraag wat het kost wijst hij op zijn meter. Oké, dat scheelt onderhandelen, we stappen in en hopen dan maar dat het goed gaat De meter staat op 10640 zie ik, maar daar blijft hij ook gewoon op staan. Heb ik het dan verkeerd begrepen? Het is niet ver rijden, en als we de stad uitrijden schiet de meter ineens met duizendjes omhoog. Op zich valt het mee want 1000 colon is ongeveer 1,80 euro. De man rijdt ons keurig naar het hotel, waar we bij de ingang Jimmy zijn bus zien poetsen. We moeten 5 dollar afrekenen en ik ben in een gulle bui dus geef hem 6 dollar. Hij blij, wij blij.

We komen even bij in de airco van ons huisje en halen dan alvast onze koffer leeg voor morgen. Alles uitschudden en weer netjes erin zien te krijgen. Bedenken wat we morgen aan doen maar zeker ook bij de hand moeten houden voor als we terug zijn in het kikkerlandje.

Omdat het nog licht is lopen we nog even naar buiten. Achter het hotel is een stuk bos en we lopen het grote grindpad op, kijken of daar verderop nog iets te zien is. Maar helaas, we horen in de verte brulapen en dichterbij een specht, maar zien ze niet. Wel een libelle en een paar mooie bloemetjes. Dus maar weer terug.

Rond 18.30u gaan we eten. Gisteren zagen de pizza's er goed uit, die worden vers gemaakt en in de steenoven gebakken. We kiezen er allebei een uit, maar na een minuut of tien komt de ober terug met een menukaart en zegt hij iets in het Spaans waar wij natuurlijk geen bal van snappen. Afijn, ik zal wel iets anders moeten kiezen. Op goed geluk kies ik een andere pizza en hij loopt weer weg. Gelukt.

Tijdens het wachten komt de groep terug van hun zeilavontuur. Ze zijn nogal uitgelaten, de cocktails waren inclusief, en hebben zelfs dolfijnen gezien. Fijn dat ze het leuk hebben gehad, maar wij hebben geen spijt dat we niet mee zijn gegaan.

De pizzabakker verstaat zijn vak, we eten prima. We sluiten af met een kop koffie en zien het af en toe flitsen. Vanmiddag kwamen er al donkere wolken boven de berg, dus het valt mee dat het nu pas begint. Het gaat nu ook rommelen en omdat we aan alle kanten plakken van de warmte lopen we lekker onze vier stappen terug naar het huisje.

Ik krijg een mailtje dat we kunnen inchecken, maar besluit dat niet te doen. Gisteren zag ik namelijk dat de stoelen al toegewezen zijn en we 6 rijen achter elkaar zitten. Ik ben bang dat als ik nu incheck, dit niet meer gewijzigd kan worden. Dus morgen maar aan de balie op het vliegveld en dan hopen dat we bij elkaar kunnen zitten.

En dan is het weer tijd om af te sluiten, we kijken terug op een heerlijke dag. Morgen gaan we pas om 9.30u weg dus we hebben de tijd. Voor alle zekerheid zet ik toch maar een wekker!