Woensdag 22 maart

Voor het eerst deze vakantie zijn we blij dat we verder gaan en dat heeft met name te maken met de lodge. Maar ook het feit dat je verplicht bent daar te eten en niet echt keus hebt in maaltijden. Maar goed, het was weer een ervaring en ook hier hebben we weer nieuwe dieren gezien.

We vertrekken om 8u en rijden een uur of twee, tot we aankomen in het gebied van de…. Krokodillen! Hier krijgen we een krokodillentour, met een boot de rivier op. Als we uitstappen lopen we eerst door een hele grote souvenirshop, een hoek waar je koffie kunt pakken maar ook icetea, fruitsap en water. Daarachter een rij keurige toiletten. Het valt ons trouwens sowieso op hoeveel openbare toiletten we zien. Allemaal gratis en schoon. Het enige nadeel zoals in wel meer van dit soort landen: toiletpapier mag je hier nooit doorspoelen want daar is de riolering niet op berekend. In dat opzicht is het fijn om over een paar dagen weer thuis te zijn. Maar goed, dag één vergeet je het nog wel eens, dag twee gaat het goed en dan ben je dat drempeltje over en weet je niet beter.

We vullen onze flesjes met koud water, dat zullen we wel nodig hebben op de boot.

Onze gids is een joviale Costa Ricaan, de kapitein is een jonge knul en doet rustig zijn ding. Het water staat nu nog laag, we varen eerst tegen de stroming in de rivier op. We krijgen allemaal een folder waarop alle dieren staan die hier voorkomen, dat zijn er 61 (waarvan 58 vogels…). De gids maakt er een soort bingo van, want elke keer als er een vogel gespot wordt roept hij direct welke het is en welk nummer op de kaart. Uiteindelijk hebben we er 32 gezien! Sommige natuurlijk al eerder, zoals de verschillende reigersoorten en de roze lepelaar. Maar ook een aantal watervogels die we nog niet kenden. We worden een paar keer gewezen op een krokodil, maar altijd in het water dus zie je alleen zijn snuit en een stukje rug boven het water uitsteken. Na een poosje wordt het water te laag om door te kunnen varen. De gids vertelt dat verderop de oudste krokodil van deze rivier zwemt en dat hij wil proberen deze voor ons te vinden. Dat betekent dat zowel hij als de kapitein de boot uit gaan en deze met de hand over de zandbank heen slepen. Wij denken dat hij een grapje maakt, in een rivier met de meeste krokodillen van Costa Rica, maar even later staan ze allebei aan een kant van de boot tot hun knieën in het water! Het duurt ook nog wel even voordat ze de boot weer vlot hebben getrokken, we vinden het best spannend en turen ondertussen het water af of we iets verdachts aan zien komen. Maar gelukkig stappen ze allebei weer veilig aan boord en varen we verder. Als we achterom kijken is er een andere boot die hetzelfde trucje probeert uit te halen, maar zonder uit te stappen. Die draait zichzelf flink vast op de zandbank maar weet na een poosje toch ook zijn tocht voort te zetten. En dan krijgen we de "Mike Tyson" van de rivier goed te zien, want hij ligt half op het droge. Er omheen zwemmen nog een aantal krokodillen. Dat zijn zijn vrouwtjes vertelt de gids, want mannetjes zouden gaan vechten. Eén mannetje heeft meerdere vrouwtjes. Deze kroko is 90 jaar oud en nog steeds de sterkste. We zagen er eerder één die een poot mistte, dankzij deze Mike. Vandaar ook zijn naam.

Hierna keren we de boot. Het water staat nu iets hoger en we hebben de stroom mee, dus het kunstje hoeft niet opnieuw uitgehaald te worden.

Dan varen we voorbij de aanlegsteiger verder, de andere kant van de rivier op richting zee. Dan vertelt de gids dat waar nu de rivier is, voorheen hun bedrijf was. Dit is met een aardverschuiving in het regenseizoen compleet verwoest. Vandaar dat bij de entree alles er zo mooi uitzag, het is helemaal opnieuw opgebouwd. De rivier liep voorheen zo'n 50 meter verderop, die heeft nu dus een nieuwe route gevonden.

We varen langs mangroves, want zijn bij het zoute water van de zee. Als we er een stukje in zijn gevaren, legt hij de motor stil en is het enige dat we doen luisteren naar alle geluiden om ons heen. Heel veel vogels, ritselen van blaadjes, apen in de verte, we horen heel veel.

We varen weer uit de mangroves, werpen een blik op de zee en varen terug naar de steiger. We zijn toch twee uur aan het varen geweest. Als we terug lopen zien we nog een mooi souvenirtje hangen. Ik zou wel een bordje voor op de tuinkast willen, maar deze kan alleen onder een afdak zegt de mevrouw. Ik denk dat als ze zou weten hoe ons Nederlandse klimaat is, ze zegt: binnen hangen. Dat doe ik dan maar want toch te leuk om te laten liggen.

Op weg naar de bus spot ik nog een prachtig okergeel met zwart vogeltje. Op mijn kaartje zie ik dat het een " Baltimore oriole" is.

We zetten onze reis voort en stoppen een uurtje later bij een klein winkelcentrum waar we lunch kunnen halen. Er is een subway maar die kunnen we zo snel niet vinden, dus halen we wat gevulde empanadas in de supermarkt. Helaas kunnen we daar niet zitten dus zakken we buiten op een bankje neer. Wat is het heet! We rijden inmiddels ook van een droog tropisch klimaat naar een semi tropisch klimaat. De bomen veranderen ook weer, wat grotere bladeren en het is broeierig warm. Toch weer bijzonder dat je na een paar uur rijden in wéér een heel ander gebied zit. Als we teruglopen naar de bus spettert het, maar het is vrijwel gelijk weer droog. Op naar het laatste stukje van de reis naar Manuel Antonio. Eerst rijden we nog door Quepos en Deborah vertelt dat wij hier morgen zouden kunnen gaan eten. Het grootste gedeelte van de groep gaat met een zeilboot naar de zonsondergang kijken, maar wij gaan niet mee. Daardoor moeten we wel zelf vanaf het natuurpark, waar we 's ochtends naar toe gaan, terug naar het hotel zien te komen. We vinden het stadje er niet zo bijzonder uitzien en in die hitte moet ik er niet aan denken dat we hier doorheen moeten banjeren. Maar goed, dat zien we morgen wel. Pura Vida….

Bij het hotel aangekomen hebben we een prima huisje met airco en stenen muren. Ook wel weer eens fijn. Er is ook een zwembad en we nemen een duik, maar bah wat is dat water weer warm, haha! Afkoelen doen we dus niet echt, maar het is wel gezellig want de halve groep hangt inmiddels in het water.

's Avonds eten we met z'n allen. Het hotel vindt dat blijkbaar lastig en wil graag vooraf weten wat iedereen wil eten. We bestellen allebei een broodje hamburger met frietjes, die rijst kennen we nu wel.

Morgenochtend moeten we om 8u weg, maar het ontbijt is pas vanaf 7.30u. Deborah vraagt of we om 7u kunnen ontbijten, waarop de manager zegt dat hij dan de pinto nog niet klaar heeft. Voor ons geen probleem; fruit, ei en toast is ook prima.

Na het eten lopen we terug naar ons huisje. We hebben twee brede bedden en slapen ieder in een bed, wel zo lekker met die warmte. Maar eerst zetten we koffie; er staat een koffieapparaat en een zakje koffie op de kamer. De koffie is hier overal prima maar ik heb geen idee hoeveel ik nodig heb voor 2 bekers. Uiteindelijk zet ik het veel te sterk dus doen we er nog wat water bij om niet te stuiteren vannacht.

Bij Kok gaat even na 21u het licht uit, ik volg een uurtje later. Morgen alweer onze laatste vakantiedag voordat we vrijdag terugvliegen….