Zondag 19 maart

En ja hoor, ga ik me beter voelen, is Kok weer aan het spoken. Die voelt zich eigenlijk niet goed genoeg om de hele ochtend op een boot te zitten. Ik app onze groepsgenoot die mee zou gaan en hij twijfelde al dus gaat dan liever ook niet. Het is 6.30u en ik weet dat Deborah uit zou slapen, dus als ik geen reactie krijg op mijn appje aan haar, probeer ik het zelf bij de receptie te regelen. Beetje lullig als die man ons voor niets op komt halen. Er blijken nogal wat bedrijfjes deze tochten aan te bieden en wij weten de naam van het bedrijf niet. Wel dat hij Alfredo heet, maar dat zegt de receptioniste dan weer niets. Ze belt twee bedrijfjes maar die hebben geen tours vandaag. Ze geeft ook duidelijk aan dat het haar taak niet is. Maar fijn dat ze het heeft willen proberen. Uiteindelijk is het rond 7.30 als onze groepsgenoot even naar Deborah's kamer loopt. Ze appt me direct dat ze het gaat regelen. Waar wij ons schuldig voelen, vindt zij het vooral sneu voor ons. En voor Alfredo denk ik, maar die maakt er gelukkig ook geen probleem van.

Dan staat alleen om 16.30u de sunset canopy op het programma, die willen we sowieso doen en duurt ook minder lang. Dus hebben we bijna de hele dag vrij! We besluiten eerst even naar het strand te gaan, we moeten toch even in de Pacific gezwommen hebben…… we leggen onze handdoekjes lekker in de schaduw van een boom, waar we wel even gekeken hebben of er geen kokosnoten in hangen. Want daar worden we wel op gewezen: ga nooit onder een boom met kokosnoten staan, als je die op je kop krijgt geeft die niet mee. Daar overlijden regelmatig mensen door. De zee is heerlijk warm, zijn we niet gewend van onze Hollandse variant. De golven zijn ook flink, lekker dobberen is er niet bij. Het is natuurlijk ook een surfstrand…. Ik houd mijn zonnebril op een gegeven moment maar in mijn hand, anders ben ik hem gegarandeerd kwijt. Maar heerlijk zo, met uitzicht op het palmenstrand.

Na een poosje vinden we het genoeg en drogen lekker op in de schaduw. We zijn geen strandliggers, dus eenmaal droog gaan we er weer van tussen. Bij het hotel plonzen we nog even in het zwembad en luieren een beetje op een ligbed. Pura Vida!

Begin van de middag gaan we lunchen aan het strand. Op de stoep waarschuwt Kok me voor een leguaan, waar ik bijna over struikel omdat ik hem gewoon niet gezien heb! Ik kijk natuurlijk ook te veel om me heen en te weinig waar ik loop. Aan het strand eten we een prima salade. Lekker windje, prachtig uitzicht op de zee. Waarschijnlijk betalen we daar ook voor want ik mag bijna 60 dollar aftikken. Oeps! We durven niet op te tellen wat we hier al hebben uitgegeven, haha! Een beetje excursie is al snel 50 dollar maar we zijn hier wel om iets te zien, dus we hebben het er voor over. Alleen voor het eten soms niet echt.

In Costa Rica is gezondheidszorg en onderwijs gratis. Dit moet natuurlijk wel ergens van betaald worden, daardoor zijn de belastingen enorm hoog. En dat merk je dus ook aan de prijzen in de winkels en restaurants. Als je dan bedenkt dat een arbeider in een bananenplantage zo'n 600 dollar per maand verdient, snap je dat veel mensen hier in simpele kleine huisjes wonen. Elk dorpje heeft zo'n beetje hetzelfde principe: er is een kerk, (natuurlijk) een café, een voetbalveld en een schooltje. Die laatste is verplicht.

Om 16.30 lopen we naar de straat, waar we opgehaald worden door iemand van de canopy. Het is maar een paar minuten rijden naar we in een tuigje worden gehesen en een helm op krijgen. Dan stappen we in een jeep die ons naar het ziplines parcours brengt in het bos. We zijn met z'n vieren en worden begeleid door twee Costa Ricanen. Als we via een wiebelig hangbruggetje naar het eerste platform lopen, zien we naast ons een paar brulapen in de bomen rondlopen. Je zou het bijna normaal gaan vinden. Boven wacht ons een prachtig uitzicht over het bos, en de eerste zipline. We krijgen uitleg van wat we wel en vooral niet moeten doen en dan verdwijnt één van de begeleiders over de zipline uit beeld. Achter elkaar worden we gezekerd en zoeven we tussen de boomtoppen naar het volgende platform. We vinden het geweldig! De volgende zipline geeft .ons een prachtig uitzicht over de zee. Op het tweede platform wachten we tot we de zon achter de bergen zien verdwijnen. Prachtig en wat voelen we ons bevoorrecht dat we dit mee mogen maken! Eén van de begeleiders vertelt dat ze goed kunnen merken hoe de seizoenen veranderen. Waar wij nu de zon achter de bergen zien gaan, is normaal gesproken waar hij in mei pas onder hoort te gaan. Wij hadden hem in maart meer boven zee moeten zien. Ook de forse regenbuien van de afgelopen weken zijn bijzonder omdat het zomer is en hier geen regenwoud is, waar die buien meer thuis horen. Alles wijst erop dat de wisseling naar het regenseizoen al is begonnen. Zo merkt elk land de gevolgen van de klimaatverandering.

Hij vertelt ook dat hij geleerd heeft om meer naar de dieren te luisteren. Hij geloofde daar nooit in, maar nadat de apen in het gebied zonder duidelijke reden allemaal begonnen te krijsen en er een tsunami volgde na de aardbeving in Japan, is hij van gedachten veranderd. Zij voelen het aan, net als weersveranderingen. Bijzonder toch hoe de natuur werkt.

Na het prachtige schouwspel gaan we verder; nog twee ziplines te gaan en het wordt nu snel donker. We genieten volop en aan het einde, als we uit ons tuigje zijn gehesen, wacht ons een heerlijk flesje water. Daar zijn we wel aan toe! We stappen weer in de jeep en worden voor ons hotel afgezet, waar we de mannen bedanken en gedag zeggen.

Inmiddels is het 18.30u en tijd om iets te gaan eten. Dus lopen we even later naar het strand en kiezen een simpel tentje uit, waar we prima eten.

Ook de buik houdt het rustig dus alles lijkt goed te komen.

Na het eten lopen we een straatje in waar we muziek horen, het blijkt een overdekte rollerskatebaan te zijn. Ik krijg het al warm als ik er naar kijk…. Dan tarten we het lot nog een keer door bij een ijszaakje een coupe schepijs te halen. Er zijn twee zaakjes naast elkaar; bij de eerste zien we grote emmers ijs in kleuren die we kennen van de Chinees: roze, groen, wit en bruin. Hm, daar worden we niet echt blij van. Het zaakje ernaast ziet er beter uit; alles keurig schoon, een vrolijk meisje achter de balie dat prima Engels spreekt. Hier kiezen we noten- en mangoijs en Kok kiest nog een derde bol citroen. Aan de straat staan zitjes, dus we ploffen nog even neer om te genieten van alle geluiden om ons heen. Grappig hoe je in een paar uur reistijd weer in een totaal andere wereld terecht komt.

Als we terug naar het hotel lopen snuffelen we nog even bij wat souvenirswinkeltjes, maar het is allemaal niet wat we mee willen nemen. Liever niets mee dan zooi denken we maar. Terug in het hotel drinken we nog iets en lezen een beetje. Morgen vertrekken we hier weer, maar pas om 10.45u dus we kunnen rustig aan doen. We gaan weer op tijd slapen want we weten dat we morgen toch weer vroeg wakker zullen zijn. Misschien vroeg genoeg om wat foto's van het strand te maken als het nog niet zo druk is. We zien wel.