Donderdag 16 maart

7.45 zitten we na een ontbijt van pinto en fruit alweer in de bus want het wordt een lange dag. De zon schijnt weer volop! We rijden langs de Arenal vulkaan, waar altijd nog een sliertje rook uitkomt. Hij ligt er prachtig bij zonder wolken ervoor. Er mag niet naar de krater gelopen worden en ook niet overheen gevlogen worden want dit is een aantal keer verkeerd afgelopen. Om de vulkaan ligt een groot meer, waar we een stuk omheen rijden. Het is het grootste meer van Costa Rica, 120km2 groot en de watervoorziening van dit land.

Na de regenbuien van gisteren zijn er wegen afgesloten vanwege verzakkingen en gesteente op de weg, we hopen hier geen last van te hebben. De weg waar we eerder over hebben gereden is wel dicht. Ook voor hier was het extreem, het was zelfs op het nieuws.

Het laatste stukje van de route heeft de bus het zwaar, het is flink klimmen. Maar dan wacht ons boven een prachtig uitzicht, met de Arenal vulkaan die nu ineens achter grote wolken verstopt is.

Aan de andere kant zien we ook ineens een dreigende lucht, hopen maar dat het overwaait. Na de ervaring van gisteren zitten we op de hangbruggen niet te wachten op zo'n bui.

Dan starten we onze wandeling, die een paar uur gaat duren. We lopen door het regenwoud, op een prima aangelegd pad. Al direct aan begin spotten we slingerapen. Deze maken een ander geluid dan brulapen. Ze trekken zich niets van ons aan, leuk om te zien!

Bij de eerste hangbrug maken we allemaal foto's van elkaar. Op de brug zelf is het een wiebelig gebeuren. We lopen best hoog maar dat heb je nauwelijks in de gaten door de begroeiing. We zien onderweg de motmot, een bijzondere vogel met een pluimpje aan zijn lange staart, kikkertjes en zelfs een adder.

Het is een mooie wandeling, maar na tig hangbruggen zijn we blij als we het eindpunt bereiken. We drinken een colaatje in het restaurant en stappen de bus weer in. Tenslotte moeten we nog een stukje naar ons volgende hotel in Rincon de la Vieja. Net weer in de bus zien we langs de weg ineens een neusbeer lopen! Wat hebben we toch een geluk dat we zoveel verschillende dieren te zien krijgen. Het blijft wild, je moet het altijd maar afwachten.

Als we weer een stuk hebben gereden stoppen we voor lunch, in een tent waar meerdere bussen stoppen en waar ze heerlijke sandwiches hebben. Brood eten Costa Ricanen nauwelijks, dus dit is best bijzonder. Deborah pakt het weer slim aan en bestelt vooraf, dat scheelt weer tijd. We krijgen een enorme sandwich voorgeschoteld en ik bestel er een fruitsmoothie bij van zuurzak met basilicum. Zuurzak is een tropische vrucht, klinkt vies maar is heerlijk fris in combinatie met de basilicum. Weer wat geprobeerd.

Na het eten bel ik mijn moeder even, want ik weet dat de kinders en Freek en Karin daar zijn voor haar verjaardag. We moeten ze natuurlijk even jaloers maken met ons zonnige uitzicht!

Dan volgt het laatste stuk van de reis. We rijden een stuk over de Pan Amerikaanse weg, een lange weg vanaf Alaska tot Argentinië. Dan denk je dat dit heel wat is, maar het is geen heel brede weg en door de betonplaten stuitert het behoorlijk. Deborah vertelt dat de meeste dieren hier doodgereden worden op dit soort wegen, daarom hebben natuurbeschermingsorganisaties gepleit voor oversteekplaatsen. We hebben deze al eerder gezien, het zijn een soort bruggetjes van netten.

Ook het landschap is veranderd, dit is het gebied waar meer veeteelt is en dus ook cowboys. We zien er diverse per paard langs de weg rijden, met zo'n grote leren cowboyhoed.

We maken nog een kleine stop in Liberia, waar we in de supermarkt een grote fles water halen. Het water is hier wel drinkbaar, maar er hebben al een aantal mensen in de groep last van hun darmen dus we zijn voorzichtig. En in de smoothies zit ook ijs, dat zal ook wel van kraanwater gemaakt zijn.

Dan volgt het laatste stuk van de reis: onverhard, hobbelig en steil. Deborah weet nu al dat Jimmy morgen zijn bus staat te poetsen, ook al wordt deze na vijf minuten terugrijden weer stoffig….

We zijn net op tijd voor een prachtige zonsondergang. We hebben een lodge bij het zwembad. De lodge is eenvoudig, maar het park ziet er fantastisch uit. Het is van origine een farm geweest, maar de familie heeft dit in de loop van de jaren uitgebreid met het hotel en allerlei activiteiten.

We krijgen een kaart mee omdat er meerdere restaurants zijn. In de sunset lounge is een tafel voor ons gereserveerd en we gaan daar met een gedeelte van de groep eten. In de verte zien we de lichtjes van Liberia, maar ook bliksem. Gelukkig blijft het bij ons nu droog. Ik heb niet veel trek, bestel soep en een hamburger. Die laatste staat bij de voorgerechten, dus ik verwachtte niet het flinke broodje, compleet met zoete aardappelfrites. Wel heerlijk, maar ik krijg niet alles op. Kok helpt gelukkig.

Eenmaal terug in de lodge heb ik buikpijn en een uur later voel ik me zo beroerd en blijkt het buikgriepvirus mij ook te pakken te hebben…. Helemaal leeg en compleet met koude rillingen krijg ik met moeite o.r.s. binnen. Dat ziet er niet goed uit voor ons programma voor morgen….