Dinsdag 14 maart

Het is 4.30u als we wakker worden van het enorme gebrul van….. brulapen. Dit dier produceert van alle dieren het hardste geluid in verhouding tot zijn grootte. Het gaat wel even door, daarna horen we onze vriendjes de vleermuizen thuiskomen, die praten ook nog even na. Dus voor het zes uur is sta ik al onder de douche.

Iedereen heeft de apen gehoord dus zit ook iedereen al om 7u aan het ontbijt, dat vandaag bestaat uit rijst met bonen, fruit, ei en iets zoetigs gefrituurds waarvan ik niet heb onthouden wat het was.

Doordat we elke keer aan een ander tafeltje aanschuiven leer je elkaar steeds wat beter kennen. Iedereen uit de groep komt van boven de rivieren.

Om 8.45 staan we kant en klaar met koffers bij de boot en worden we uitgezwaaid door het personeel.

In een uurtje varen we weer terug naar de haven, waar Jimmy ons staat op te wachten met de bus. Onderweg hebben we diverse leguanen gezien, maar ook een witte reiger en een kleine krokodil. Dat dit geen kaaiman is zien we aan zijn vorm en aan de stand van de ogen; die zitten bij een krokodil meer aan de zijkant en zijn bij de kaaiman bolletjes bovenop. Ook heeft de kaaiman een spitsere snuit. De leguanen die we hogerop op het zand zien zitten leggen daar hun eieren. Deze zijn onzijdig; door de hoeveelheid zon (warmte) wordt bepaald of ze vrouwelijk (warm) of mannelijk (kouder) ontwikkelen. Door de opwarming van de aarde komen er nu meer vrouwtjes dan mannetjes, net als bij andere reptielen waarbij dit op deze manier werkt.

We houden in de haven nog een korte koffie- en plaspauze en stappen dan de bus in, op weg naar la Fortuna. Onderweg legt Deborah alvast het programma uit voor de komende twee dagen. En dan, gewoon langs de kant van de weg, wordt er een luiaard gespot, YES! Gelukkig kunnen we hier even uitstappen en ik schiet zowaar scherpe foto's. Het is een tweetenige luiaard, die er heel anders uitziet dan de drietenige grotere variant. Aanraken mag nooit; de vacht is ontzettend smerig en aanraken kan je een infectie met een vleesetende bacterie opleveren.

Als we een kwartiertje verwijderd zijn van onze lunch stop, blijkt de weg afgesloten. Gelukkig weet Jimmy een andere route dus keert de bus en volgen we een andere weg. Costa Rica blijkt ook het land zonder verkeersborden. Navigatie werkt hier ook niet overal dus menig toerist zonder papieren kaart verdwaalt in dit land.

Maar we komen rond 12.30u aan bij onze lunch locatie. We krijgen dit aangeboden door het hotel waar we vandaan komen en Deborah wil graag weten wat we ervan vinden want ze zijn hier niet eerder geweest. De locatie blijkt een wegrestaurant bij het busstation te zijn. Er zijn tafeltjes voor ons gereserveerd en zodra we zitten krijgen we een bord vol lekkers voorgeschoteld: rijst, bonen, vissticks, gebakken banaan, aardappel en salade. Het is een feestje op ons bord. De vrouw des huizes heeft er duidelijk de wind onder; ze wijst het overige personeel direct waar iets gebracht of gehaald moet worden. Allemaal zijn ze even vriendelijk. We krijgen nog wat fruit, tamarinde sap (soort ijsthee) en koffie toe. Iedereen is dik tevreden. Na het eten lopen we even naar de weg. We zien hier zoveel grote trucks rijden, die willen we wel op de foto. Binnen een paar minuten hebben we er al heel aantal voorbij zien rijden.

We zetten onze reis voort en rijden een stuk bekende weg van 3 dagen geleden. De luiaard die daar hoog in de boom hing hangt er nog steeds!

We vervolgen onze reis en als we la Fortuna naderen zien we de grote Arenal vulkaan al opdoemen. Deze vulkaan was nooit actief. In de omgeving woonden vroeger boeren op hun weilanden, de vrouwen deden de was in de rivier. In 1968 bleek er ineens warm water in de rivier te stromen en wat later kwam er ook rook uit de vulkaan. Tot hij op een avond in 1968 uitbarstte. La Fortuna betekent "het geluk". In dit geval omdat de lava aan de andere kant van de berg naar beneden stroomde.

Was de berg in eerste instantie 1650m hoog, na de uitbarstingen is dit alleen maar hoger geworden. Er zijn twee kraters bovenaan en de top is meestal bedekt door de wolken.

De vulkaan is sinds 12 jaar niet meer heel actief, maar rommelt en rookt nog wel. Er is te weinig magma om uit te barsten, maar er stroomt nog altijd warm water langs de vulkaan. Er zijn nu ook diverse thermale baden die hier gebruik van maken, volgens Deborah zijn zij waarschijnlijk de meest rijke mensen van Costa Rica.

In la Fortuna stoppen we even voor wie wil pinnen en we krijgen een half uurtje om even door het dorpje te lopen. We halen wat water bij de supermarkt en lopen door een souvenirswinkeltje, maar kopen daar niets. Weer buiten zien we een flink donkere lucht op ons afkomen, we hopen maar dat de bus ons op tijd op komt pikken. Precies als het gaat spetteren rijdt Jimmy de bus voor, de held.

Het hotel waar we naartoe rijden was van oudsher een boerderij. Het restaurant was vroeger de stal. We hebben allemaal weer een lodge, deze keer met airco en wifi dus relatief luxe. Nu moeten we wel even door de bui heen, maar het is niet ver en niet koud. Eenmaal binnen app ik de kids even en als ik zie dat ze nog wakker zijn bellen we even kort. Het is daar nu al na elf uur, bij ons net 16u geweest. Ze zien eruit alsof ze voor zichzelf zorgen dus dat zal wel goed zitten. Ik heb nog niet opgehangen of er barst een enorm onweer los. Het gevolg is dat het internet er gelijk uit ligt, dus weer geen dagboek opladen. Hopen maar dat het morgen weer werkt.

Om 18.30 gaan we met de bus naar het dorp, waar we met de hele groep gaan eten. Broodje hamburger met frietjes, heerlijk! Je krijgt hier per persoon je bonnetje om af te rekenen, ideaal als je met de groep eet. Na het eten brengt Jimmy ons weer thuis, inmiddels is het droog.

En zoals bijna elke avond liggen we vóór 22u plat...