Zondag 12 maart

Om 4.30 worden we wakker van het geluid van allerlei vogeltjes. Als er een half uur later ook nog een auto flink staat te toeteren is het helemaal klaar. Dus om 6.15u zitten we als eersten aan het ontbijt. Ondertussen zien we een kolibrie fladderen en een eekhoorn de boom in rennen. Ook die hebben ze hier.

Na het ontbijt hebben we nog even tijd en lopen we een rondje door de tuin. Als je iets wilt zien moet je vooral letten op beweging, want beestjes die stil zitten zie je vaak niet.

Zo zie ik per toeval een kolibrie de boom invliegen die daar een nestje blijkt te hebben. Check!

Precies om 8.30u melden we ons bij de bus. We gaan twee dagen naar Tortuguero, jungle!

Onderweg vertelt Deborah weer het een en ander. Bijvoorbeeld dat als je hier een auto bezit, je al tot de middenklasse behoort. Het verschil tussen arm en rijk neemt toe en door Corona is dat er niet beter op geworden.

Zoals eerder gezegd waren er hier veel koffieplantages, de koffie was erg geliefd bij de Engelsen. Er werd veel koffie naar Engeland geëxporteerd, in ruil voor budget voor de aanleg van een spoorlijn. Van het geld werden Amerikanen ingehuurd, deze zagen het zitten om in de jungle een spoorlijn aan te leggen. Uiteindelijk riepen zij de hulp in van ex slaven uit Jamaica en Chinezen. De aanleg heeft vanaf 1880 meer dan 12 jaar geduurd en om iedereen te kunnen voeden werden er bananenbomen geplant. Deze groeiden zo snel en er was zoveel aanbod, dat ze ook geëxporteerd werden naar Amerika. De eigenaar werd hier erg rijk door en wilde met de dochter van de president trouwen. Haar naam was…. Chiquita! Door zijn monopoliepositie waren er teveel bananenplantages en leed het volk honger. Uiteindelijk werd hem zijn positie afgenomen.

In 1991 is er een grote aardbeving geweest waarbij de spoorlijn werd verwoest. Er was geen geld om deze opnieuw aan te leggen. Het personeel is gebleven om op de bananenplantages te werken. Deze mensen mochten pas in 1948 de nationaliteit van Costa Rica krijgen.

Veel van deze bevolkingsgroepen wonen in Tortuguero; het is een mengsel van reggae en afro amerikanen.

We rijden ondertussen door de vele bananenplantages. Deze worden bewaakt, omdat men erg bang is dat er schimmels overgebracht worden. We zien de trossen bananen in blauwe zakken hangen. Dit wordt gedaan om het rijpingsproces te versnellen, wat een paar weken kan schelen. En ook hier geldt dat tijd geld is. De trossen kunnen wel 40kg wegen en worden met een soort treintje verplaatst. Het blijft zwaar werk.

Tortuguero is gebouwd op een landoever met lagune, jungle en kanalen. Sinds het een nationaal park is neemt de hoeveelheid zeeschildpadden toe, omdat deze hier hun eieren komen leggen. Wij gaan dat niet zien omdat dit in de zomer gebeurt.

Inmiddels zijn we bij de boot gearriveerd. Het water staat erg laag dus moet er langzaam gevaren worden. Dit vinden we natuurlijk helemaal niet erg. We zien onderweg meer dan we op de foto kunnen krijgen: meerdere leguanen, basilisken, blauwe reigers en zelfs een visarend. Ook slingerapen en zelf een paar keer een prachtig ijsvogeltje.

Na een kleine twee uur varen leggen we aan bij ons resort; een prachtig stuk jungle waartussen onze lodges staan. Wij hebben geluk en zitten achterin het park, midden tussen de bomen. De lodges hebben geen glas, maar gaas voor de ramen. Als we de gordijntjes in de badkamer opendoen, zien we een aantal vleermuisjes op onze horren zitten. Geweldig! Om 13u gaan we lunchen en daarna plonzen we in het zwembad. Even afkoelen want het is vandaag weer lekker warm. Ondertussen kijken we onze ogen uit naar alle vogels die we zien. Ook de bijzondere zwarte vogels met gele staart, die grote hangende nesten in de bomen maken. Ze vliegen af en aan met allerlei takjes.

Aan het eind van de middag zullen er meer dieren zich laten zien voorspelt Deborah. En ja hoor, we zien een paar keer een Toekan vliegen en horen papagaaien en Ara's. Helaas gaan ze voor mij te snel om ze op de foto te krijgen. Vooral de groene papagaaien zijn onzichtbaar als ze stil zitten tussen de bladeren. We horen de lege schillen vallen van de noten die ze eten, waardoor we weten in welke boom ze moeten zitten. En dan weet Kok er toch een vast te leggen.

We lopen nog een rondje door de tuin en gaan dan wat drinken bij de bar aan het water. Pure Vida…. We kiezen Pina Colada en proosten op onze geweldige vakantie.

Dan besluit ik toch even mijn telefoon uit de lodge te halen, omdat we alleen internet hebben bij de bar. En ja hoor, precies bij de lodge hoor ik noten vallen en zie ik twee prachtige Ara's in de boom zitten! Alleen ligt mijn fototoestel nog bij de bar….. afijn, morgen weer een kans.

Als Kok even later naar de lodge gaat blijft hij wel erg lang weg. En ja hoor, hij heeft wél de Ara op de foto, net als een aap!

Om 19u zijn we klaar voor het diner. We schuiven aan bij 4 andere mensen uit de groep en hiervan blijken er drie ook verpleegkundige te zijn geweest. Genoeg voer voor gezellig tafelen. We eten heerlijke kip, met daarbij natuurlijk rijst en bonen, maar ook gebakken banaan.

Inmiddels is het 20.30u en worden we weggekeken in het restaurant. Ach, die mensen moeten waarschijnlijk nog met de boot naar huis. Wij besluiten nog even naar de bar te lopen. Daar is weinig leven meer, maar er is nog wifi. We zitten aan de rand van het water en staren in een groot donker gat. We horen ongelooflijk veel geluiden die we niet thuis kunnen brengen. Het is duidelijk, de jungle slaapt niet…..