Vrijdag 17 aug, Coja

Om een uur of acht zijn Kok en ik eruit. We willen vandaag een tochtje maken in de omgeving, in de hoop dat we meer zien van het natuurgebied hier dan alleen verbrande bomen. Eerst rijden we nog even naar de bakker in Coja, anders zitten de heren straks zonder eten. Ze willen geen van beide mee. Jammer maar we laten het maar zo. Natuurlijk kunnen we de pastel de nata niet weerstaan en we nemen ook nog een ander, langwerpig pasteitje mee. Lekker voor als we vanmiddag thuiskomen.
Als we uiteindelijk vertrekken is het bijna 11 uur en 21 graden. Prima dus. Ik heb voor vertrek een Michelin gids gekocht omdat ik graag wil weten waar ik zit. Alleen merk ik nu dat lang niet alle weggetjes erop staan, zelfs niet de plaatsjes waar we doorheen rijden. Hoezo gehuchtjes…. Ons adres staat er ook niet op, dat merk ik op het moment dat ik totaal geen wijs kan worden uit de wegnummers en plaatsnamen. Dus houden we Seia aan, een plaatsje 40km verderop maar waar we volgens Tom wel 50 minuten over rijden. En dat klopt. Het is een gele weg, niet heel bochtig en ook niet door de bergen. We zien eigenlijk wat we de afgelopen dagen hebben gezien; verbrande bomen en huizen, met tussendoor stukken groen. Het valt een beetje tegen omdat dit het natuurgebied is waar ik graag naartoe wilde. In Seia drinken we koffie (à 95 cent) en bespreken hoe verder. Want een klein stukje op de kaart is in werkelijkheid al snel een uur rijden. Ik app de jongens of ze vanmiddag nog naar de rivier willen en dat lijkt Tim wel leuk. Rick interesseert het allemaal niet zo meer. Ik krijg het gevoel dat hij naar huis wil, vanmiddag maar eens vragen.
In Seia staat een bord naar Torre en in de Michelingids staat dat daar een mooi uitzichtpunt is. De weg gaat hier al direct flink omhoog dus we vermoeden dat het hoog ligt. Maar alweer drie kwartier rijden voor zo’n klein stukje. En weer terug natuurlijk. We twijfelen maar besluiten om toch die kant op te gaan. Ik app Tim dat het toch wel rond 3 uur zal worden voor we terug zijn. En dan begint de tocht omhoog. Achteraf zijn we blij dat we gegaan zijn, want we rijden echt naar het dak van de wereld. Hier is alles nog begroeid, we passeren punten die in de winter gesloten zijn vanwege de sneeuw. Hoe hoger we rijden, des te rotsiger wordt de omgeving. Tussendoor zien we een watertje, het lijkt een klein stuwdammetje. Maar als we nog iets verder rijden komen we een gigantische muur tegen van wat ons ook een stuwdam lijkt. Je kan erop lopen, maar dat slaan we over. We maken wat foto’s en rijden verder. Inmiddels geeft een bord aan dat we op 1700 meter zitten. En dan ineens lopen er geiten voor ons op de weg! Ze hebben gezellige bellen aan hun nek hangen. Even verderop zien we ook nog schapen lopen. Als we even verderop een inham zien stoppen we. Het is nu nog zo’n 6 minuten rijden naar Torre, maar we zien het vanaf hier al staan: het is een sterrenwacht. We besluiten om te keren en terug te rijden. Maar Tom geeft nu een andere route aan, dus wat doen we? Zelfde weg terug of laten we ons verrassen? We geven Tom het voordeel van de twijfel en gaan nu aan de andere kant naar beneden. Flinke dalingen tot 14%. Op sommige punten staat een bord dat je je remmen moet testen, met daarna een flinke grindbak naast de weg met een betonnen afzetting. Toch wel fijn dat ze proberen te voorkomen dat je de afgrond inrijdt. Maar onze remmen doen het gelukkig prima. Was het bovenop een heerlijke 19 graden, binnen een kwartier geeft de auto 34 graden aan! Gelukkig wel een stevig windje want de airco laten we uit. Het autootje heeft het al zwaar genoeg vermoeden we. Zo langzaamaan komen we terug in de verbrande delen van het natuurgebied. Als je zo in de verte tegen de bergwand opkijkt, moet ik denken aan een hangbuikzwijn; zo’n zwarte met van die stekelige haren op zijn rug. Die zwarte boomstammetjes lijken in de verte net op die haren.
Precies om drie uur komen we thuis. Eerst brood, we hebben onderweg niets gegeten. Een uurtje later pakken we het boeltje weer bij elkaar en gaan naar het riviertje bij Coja. Volgens Tony en Dies kun je daar prima zwemmen en komen de Portugezen daar zelf ook. Eerst vraag ik Rick nog even wat er aan de hand is. Inderdaad, hij wil naar huis. Ik snap het wel, er is hier niet heel veel te doen of het is er te warm voor. Maar vervelen kun je je bij de rivier ook dus ik kan hem overhalen mee te gaan. En het is best gezellig. En druk! Jammer genoeg geen waterschoenen meegenomen want die waren nu wel van pas gekomen. We zwemmen even rond in het frisse water, toch best lekker als je eenmaal door bent. Dan drogen we op, eten een pasteitje, drinken water en gaan weer terug. Even douchen en een uurtje rust voordat we rond half acht gaan eten.
Voordat we gaan eten gaan we eerst tanken, zodat we morgen met een volle tank starten. Het is een kleine 500km. Eten doen we op aanraden van Dies bij de Italiaan, die nieuw is in Arganil. Als we eerder hadden geweten hoe lekker het daar is, waren we vaker gegaan. Kok en Rick eten lasagne, Tim en ik farfalle met zalm. Ik bestel er salade bij, maar dat blijken eigenlijk ook hoofdgerechten te zijn. Had ik niet verwacht voor 2,50! Dan maar twee salades voor ons vieren en inderdaad, de salades zijn allebei flink aan de maat. Gelukkig gaat alles wel op. Een toetje hoort er natuurlijk bij, Tim neemt rijstpudding, Kok dame blanche (waar whiskey in blijkt te zitten…) en Rick en ik delen een crêpe nutella. Want eigenlijk zit ik al propvol. Dat krijg je ervan als je pas om drie uur luncht. Als we uiteindelijk de rekening vragen, weten we niet wat we zien: 38 euro!! Ik denk dat dit het record is van deze vakantie.
Als we thuis komen ben ik moe; ik voel me niet helemaal fit, heb spierpijn en m’n huid doet zeer. O jee, niet ziek worden nu. Dat betekent nog wat drinken en lekker slapen. Morgen vroeg eruit, want uiterlijk 10 uur moeten we het huisje uit zijn.