Maandag 20 maart

We slapen prima en worden rond 5.30u wakker. Het is buiten licht aan het worden en alles komt tot leven, dus wij staan even later ook op en lopen naar het strand. Jimmy staat zijn bus zelfs al te poetsen!

De zon schijnt weer volop, het is al warm. Op het strand lopen en zwemmen al wat mensen, een aantal doen hun yoga oefeningen. Het is eb en ik zie allemaal stenen liggen. Maar als ik dichterbij kom zie ik dat het hoopjes zand-spaghetti zijn. Volgens Kok is dat van wormpjes die bij eb een gangetje graven in het zand om te schuilen. Het ziet er wel grappig uit. Als we genoeg mooie plaatjes geschoten hebben lopen we weer terug om te douchen en daarna schuiven we aan voor het ontbijt. Net als gisteren krijgen we een kaart met vier keuzes: Costa Ricaans, Amerikaans, continentaal of pancakes. Ik kies voor continentaal en Kok voor de pannekoekjes. Het is hier geen wereldontbijt, een paar plakjes dun getoast brood (formaat stokbroodplakje…) met jam en een bakje fruit. Met name meloen, dat wordt in deze regio veel geteelt. Vandaag krijgen we er een sapje bij maar dat smaakt naar water. Kok krijgt 2 kleine ronde pannenkoekjes met maplesyrup en ook een bakje fruit. Hij kijkt er een beetje beteuterd naar maar ik moet lachen want ik had deze hoeveelheid al voorspeld. En eerlijk gezegd is het op zich best genoeg, want we doen ook niet zo veel. Gisteren toen we terugreden van de canopy zag ik een bakkertje in onze straat, dus wie weet is deze open. We hebben nog een paar uurtjes dus lopen er even heen. Gelukkig dat ik dit gisteravond pas zag, want ze hebben allerlei gevulde flapjes, croissants en empanadas. Kok wil nog wel een ham-kaas croissant en we nemen twee papaya-noten muffins mee. Komt vast wel ergens van pas. Nou ja, de bus hebben ze niet gehaald zeg maar ;-)

We lopen ook nog even naar een supermarktje voor water, want het hotel waar we naartoe gaan ligt op een idyllisch plekje. Dat zegt genoeg…. daar is dus niks.

Rustig aan pakken we de koffers weer in en verzamelen we aan de straat waar Jimmy de bus voorrijdt. We mogen niet helpen laden, want hij heeft een heel systeem en het past elke keer precies. Ik vraag hem of hij onze 6l flessen water ook achterin wil hebben, waarop hij met een grijns zegt "heel vol". Die Jimmy begrijpt duidelijk meer dan dat wij denken en wij nemen de flessen mee de bus in. De afgelopen dagen hebben we gezien hoe snel het kan gaan met zo'n fles, dus liever te veel mee dan te weinig.

Af en toe gooien we ook nog een zakje o.r.s. in ons flesje, want we verdampen ook aardig wat vocht.

Tegen 11 uur vertrekken we naar onze eerste stop in Nicoya. Daar staat het oudste kerkje van het land, maar dit is al diverse keren opnieuw opgebouwd. Er omheen een parkje waar we diverse leguanen en eekhoorns zien. Aan de straat staat een kraampje waarin een man van grote peperbollen ware kunstwerkjes maakt. Die bollen hebben we al een aantal keer in de bomen zien hangen, ze zien eruit als kokosnoten. Deborah zegt dat dit een kunst is die nog van de indianen afstamt.

Dit vind ik nou echt een leuk souvenir! Hij heeft ze in verschillende maten en hoewel ik het liefst een kleine wil, vind ik de toekan en palmboom op de grotere veel mooier. Dus ook al weet ik nog niet waar ik het ga laten, ik neem hem mee anders krijg ik spijt.

Dan hebben we nog even tijd voor koffie, dus lopen we naar een tentje waar we originele filterkoffie krijgen: in een soort sokje waar je zelf je kannetje water in leeg kunt kiepen. Het duurt wel even maar ik zet heerlijke koffie voor mezelf.

Dan vervolgen we onze reis, we stoppen tussendoor nog een keer langs de kant van de weg waar Deborah de dag van de sinaasappelperser goed maakt door 12 bekers sap te kopen. Keurig verpakt, met een cellofaantje afgesloten en uit de koeling. tot we rond 14u voor lunch stoppen bij de Subway. Dit is niet voor niets, want daar staan heel veel mangobomen waarin regelmatig Ara's worden gespot. Wie weet hebben we geluk. Maar eerst wat eten want daar zijn we wel aan toe. Een heerlijk broodje met drinken en een paar koekjes. Dan wordt de deur op slot gedraaid en kan niemand meer naar binnen. Ook de toiletten worden op slot gedraaid, maar daar blijkt nog een groepsgenoot op te zitten! We snappen het allemaal niet en er wordt ook niets gezegd. Maar dan komt Deborah erachter dat ze geen water meer hebben. Waren we gelukkig net op tijd.

Na het eten lopen we naar de overkant van de straat en zien daar prachtige Ara's in de bomen zitten, wat een kleurenpracht! We zien ook wat brulapen hangen dus de pret is weer compleet en er worden weer heel wat plaatjes geschoten. En gedeeld ook, want we hebben een app groep aangemaakt waarin iedereen die wil foto's kan delen.

Dan is het nog een klein uurtje rijden naar onze volgende bestemming in Abangaritos, la Ensenada. Deborah bereidt ons alvast voor: het is authentiek en idyllisch, de lodges zijn eenvoudig en hebben geen airco. Wifi doet het soms wel en soms niet. Electriciteit valt wel eens uit, dan wordt er een agregaat aangezet. Nou, dat belooft weer wat. De maaltijden hier zijn, behalve het ontbijt, niet inbegrepen. Alleen een alternatief is hier niet dus je eet mee of je eet niet.

Eenmaal gearriveerd staat er al een welkomstdrankje voor ons klaar. Alle stoelen zijn houten schommelstoelen, waar we allemaal in gaan zitten. Lekker even bijkomen terwijl ondertussen de lodges worden verdeeld. Omdat wij de jongsten (!!) zijn, krijgen wij de lodge het verst weg, maar die heeft wel een kingsize bed. Kom maar door! We moeten ook wel lachen want de lodges zijn 2 aan 2 geschakeld en de laatste zijn er 4 aan elkaar. Onze lodge ligt dus 2 stappen verder dan de andere 3. We kijken allemaal uit over het grasveld met daarachter de binnenzee. Deborah vraagt ons rond 17.30 bij het zwembad te verzamelen om met een drankje naar de zonsondergang te kijken. Maar voor die tijd liggen we allemaal al in het zwembad, wat door het warme water niet echt afkoelt maar toch wel even lekker is. We hebben echt een leuke groep, niemand valt erbuiten. Onze oudste vakantieganger is 75 en komt prima mee.

Rond 17.30 komt Deborah met een fles rum (er wordt heel veel suikerriet geteeld in Costa Rica), cola en ginger ale. Ik kies voor rum met ginger ale, wat hier een normale combinatie is. Lekker. We lopen over de heuvel naar waar we een mooi uitzicht hebben over de zee, proosten op deze geweldige reis en de zon langzaam onder zien gaan.

Om 19.30 gaan we eten. Het is altijd in buffetstijl, maar het wordt wel voor je opgeschept. We krijgen zowel kip als vis, met salade, aardappelpuree, cassave, rijst en warme groenten. Het is een bord vol. Als toetje een soort vanillevla met caramelsaus. Koffie en thee kun je hier de hele dag pakken, andere drankjes kun je bij de bar bestellen. Veel keus is er dan niet, het is cola, ginger ale, bier of wijn. Lekker makkelijk.

In onze lodge is het warm, ondanks de ventilator. Op de plaid die op het bed ligt, liggen allerlei zwarte en bruine dingetjes. Ook kleine vliegjes die op het licht van mijn tablet afkomen. De lodge heeft horren, maar ook zoveel kieren en gaten dat die niet echt nut hebben. Net als de gordijnen trouwens, die wel voor de ramen hangen maar alle kozijnen erboven open laten. Duidelijk niet bedoeld om licht tegen te houden, haha.

In de douche lopen mieren formaat xl en als er dan ook nog een kever op mijn hoofdkussen valt en ik een spin tegen het hoofdeinde omhoog zie kruipen, trekken we het bed een meter van de muur af de kamer in. Vannacht maar niet op blote voeten aan de wandel gaan. Ik denk dat ik geen oog dicht ga doen, ik vraag me af wat er allemaal van bovenaf op ons neer gaat dalen…. Het is warm maar ik durf niet onder mijn laken vandaan te komen. Toch lukt het ons allebei om redelijk te slapen. We horen alleen om 3u de trekker wegrijden om de boot te water te laten. Waarschijnlijk gaan ze vissen, want deze boerderij is nog steeds in bedrijf. We worden rond 6u wakker en dat is voor onze begrippen uitslapen.