14 aug, Nha Trang-Phan Thiêt

Dag 15, Nha Trang- Phan Thiêt
Als we wakker worden om 6.15u is het eerste wat ik doe naar buiten kijken. De zee ziet er rustig uit, zal ik dan toch….? Ik app de jongens, die willen het ook wel proberen. Dus bij het ontbijt niet te veel en niet te vet. En dan gaan we ervoor. Het is een minuut of 10 naar de haven, daar stappen we in een boot die ons in een half uurtje naar een eiland vaart. We kunnen niet te dicht bij de rotsen komen vanwege de scherpe stenen en koraal, dus springen we vanaf de boot het water in. En het is de moeite waard! Het koraal is overwegend bruin van kleur, met af en toe wat wit. Maar hoe langer we drijven, hoe meer vissen er tevoorschijn komen. Mooie geel met zwarte maanvissen, vissen met gele strepen, blauwe strepen, zelfs een blauwe zeester! We blijven in het water tot we weer vertrekken. En we hebben gelukkig totaal geen last gehad van enige vorm van zeeziekte.
Weer terug in het hotel krijgen we drie kwartier om te douchen en met koffer beneden klaar te staan. We vertrekken om 11u richting ons volgende hotel in Phan Thiêt. Maar eerst bezoeken we nog een Hindoestaanse Cham tempel, hier vlakbij. Hoewel we naar onze smaak inmiddels wel genoeg tempels gezien hebben, is deze toch weer heel anders. Het complex is gemaakt van bakstenen, maar zonder cement. Tot op de dag van vandaag is nog niet duidelijk wat er precies is gebruikt, maar men vermoedt een soort boomhars. Het is inmiddels midden op de dag en weer zonnig en dus bloedheet. We zijn blij als we weer in de bus zitten. Maar dat is niet voor lang, want direct na het bezoek aan de tempel gaan we lunchen. We merken dat het eten toch vaak een beetje van hetzelfde is; kip, varken, salade, rijst en fruit toe. Toevallig zitten we eens bij onze kinderen aan tafel en het valt me op dat ze allebei weinig eten. Maar bij Rick kan het ook zijn dat het komt omdat hij vanmorgen met een pak oreo koekjes de bus in is gestapt…. Maar ik merk ook dat het voor Rick weer tijd wordt om naar huis te gaan; hij wordt chagrijnig en ik krijg ineens voor mijn voeten gegooid dat “hij nooit iets mag”. Niet op een quad, niet kitesurfen… ik besluit maar even wijselijk mijn mond te houden. Arm kind…
En dan is het bijna 14u en gaat de reis pas echt beginnen. Op een paar plaspauzes na rijden we direct door naar het volgende hotel en Esther denkt dat dat rond 18.30u wordt. Nog even te gaan dus.
We rijden langs cashewbomen en suikerrietplantages. Langs de straat hebben we al diverse tentjes gezien waar suikerriet uitgeperst wordt door de stengels in een soort wals te steken. Het sap wordt opgevangen en gedronken. Het landschap verandert ook langzaam, we rijden het droogste deel van Vietnam in. Dat wil niet zeggen dat het hier niet regent, maar er valt hier in een jaar de minste regen. Rijst wordt hier wel verbouwd, maar minder. Hier zien we meer de cassave en wijngaarden. En drakenfruit. We passeren nog twee Cham tempels en een kilometer verderop staan een paar katholieke kerken in vrolijke wit en pastelkleuren. Wat een contrast!
Tijdens de toiletstop koopt Esther cakejes met (een heeeel klein beetje) vogelnestjes erin verwerkt. Je proeft er natuurlijk niets van, het is net een soort pennywafel. Tan heeft hier de vogelnestjes voor zijn vrouw gekocht: 120 dollar voor 100 gram. Esther laat het heel voorzichtig zien in de bus, maar houdt het wel zelf vast. Stel je voor…. Haha! Het ziet er uit als onze mie nestjes, maar dan net vermicelli.
Dit gebied staat bekend om de productie van vissaus, dat in heel Vietnam wordt gebruikt. Het wordt gemaakt van ansjovis en de vis wordt, na een paar uur drogen op het strand, ingemaakt in grote houten vaten: 3 lagen vis op 1 laag zout. Het duurt 1-2 jaar voordat het fermentatieproces afgerond is en de vissaus geperst kan worden. De vloeistof wordt dan aan de onderkant opgevangen. De eerste persing is de beste kwaliteit, daarna wordt het steeds meer aangelengd met water. Er wordt hier in de keuken nauwelijks zout gebruikt, alles gebeurt met vissaus.
We rijden langs een grote energiecentrale. De meeste energie komt hier uit water, verder veel steenkool. Er wordt nu ook geïnvesteerd in windenergie, we zien zowaar een paar windmolens staan. Zonnepanelen zie je hier nauwelijks, die zijn nog te duur. Jammer, met al die zon. Vooral in de grote steden is een tekort aan stroom. Tan woont in Hanoi en vertelt dat regelmatig de stroom afgesloten wordt. Er wordt dan wel vooraf gezegd wanneer, zodat je je kunt voorbereiden. In 2020 zou vanwege de bouw van nieuwe centrales de stroomuitval verleden tijd moeten zijn, maar Tan betwijfelt dit omdat de elektriciteitskabels van slechte kwaliteit zijn en zoveel stroom gewoon niet aankunnen.
Even na 18u zijn we eindelijk bij ons strandhotel, waar we 2 nachten blijven. Het is al donker en kunnen niet heel veel zien van het complex, dat bestaat uit huisjes. Eigenlijk een hotelkamer met een veranda, wel leuk. We zien ook nog een flink zwembad liggen. Mui Né, zoals de badplaats hier heet, is erg rustig. Bekend geworden omdat hier ineens veel mensen naartoe kwamen voor een zonsverduistering. De zee is hier erg geliefd bij surfers vanwege de wind. Een wereld van verschil met Nha Trang vertelt Esther, die ons laat weten dat we vooral niet teveel verwachtingen moeten hebben. De mensen zijn hier lui, doen waar ze zin in hebben. De winkels gaan vaak pas halverwege de ochtend open en ook in restaurants hoef je geen enthousiast personeel te verwachten. Soms moet je moeite doen om af te kunnen rekenen omdat je niemand kunt vinden. Esther heeft zelfs een keer meegemaakt dat winkelpersoneel gewoon lag te slapen, dat ze over ze heen moest stappen. Wat een bijzonder land is het toch!
We hebben geen energie meer om iets te gaan zoeken, dus besluiten we in het hotel te eten. Dat heeft tafeltjes aan het strand, dus niks mis mee. Ook de kaart ziet er aardig uit. Het eten zelf valt een beetje tegen, de pizza van Tim blijkt een kant en klaar ding en mijn varkensvlees is droog, salade zonder dressing en 4 aardappelpartjes erbij. Maar de club sandwich van Rick en Kok zijn rijst met beef zien er prima uit. Het stond ook allemaal binnen no time op tafel. We bestellen natuurlijk ook nog een toetje. Inmiddels zit bijna de hele groep in het restaurant dus gaat het allemaal iets minder snel. En dan valt de regen ineens met bakken uit de hemel, waardoor de obers nog maar één bord tegelijk kunnen brengen; in de andere hand houden ze een paraplu vast. De tafeltjes aan het strand worden tafeltjes in de tent, want de zijwanden worden snel naar beneden gerold. Ach, we zitten droog. Een klein krabbetje rent voor zijn leven naast ons tafeltje heen en weer. Als we na het eten weer terug lopen naar onze huisjes is het zo goed als droog, maar onweert het nog steeds. Ik drink nog lekker een paar kopjes koffie, terwijl Kok de rum met kokos uitprobeert die we in een supermarktje voor nog geen 4 euro op de kop getikt hebben. Het is maar goed dat we het allemaal niet mee kunnen nemen…
Om 22u krijg ik een appje van Tim dat hij gaat slapen. Lijkt ons ook een goed plan. We meppen eerst even een paar muggen dood (zitten die gekko’s soms voor de sier tegen de gevel geplakt??) en hopen dat het afdoende is. Leuke huisjes, maar kieren aan alle kanten…. Spannend!