12 aug Hoi An - Quy Nhon

12 aug, Hoi An – Quy Nhon
Om 7.30u zitten we in de bus. Het uitchecken was nog een dingetje, want er bleek een zakje chips bij de minibar te liggen dat niet van het hotel was, dus of we het andere zakje even wilden betalen. Nou, nee dus.
Vandaag wordt dus een lange reisdag. Om het een beetje leuk te houden lassen we een extra stop in voor een bezoek aan het Tam Thanh dorp, ook een minderheidsgroepering. Koreaanse kunstenaars hebben hier (muur)schilderingen gemaakt, met als doel het lokale toerisme aan te wakkeren om zo de bevolking te helpen. Westerlingen komen hier dus eigenlijk niet. Het dorpje ligt aan zee en heeft af en toe mooie doorkijkjes. Het ziet er allemaal armoedig uit, maar de muurschilderingen zijn soms mooi (het gezin afgebeeld op de muur) of grappig (Olaf de sneeuwpop uit de film Frozen, in ruim 35 graden…) en geven het geheel een beetje vrolijkheid. Zelfs bootjes zijn beschilderd. We kopen hier en daar wat flesjes drinken en stappen de bus weer in.
Een kwartiertje later stoppen we bij een enorm oorlogsmonument. Het heeft 20 miljoen dollar gekost en beeldt een vrouw uit die in de oorlog 11 zonen heeft verloren. Ik vind het erg indrukwekkend. Er omheen een soort parkje met (we denken) 11 prieeltjes. Er is ook muziek en hoewel dat niet te verstaan is, geeft het alles een melancholiek tintje. Maar ik sta weer met beide voetjes op de grond als Tim mij in de prieeltjes wijst op de blauwe bordjes: free wifi :-)
Weer onderweg vertelt Tan hoe het huwelijk georganiseerd is in Vietnam. Vroeger was het een gearrangeerd huwelijk en hoe meer geld, hoe meer vrouwen je kon trouwen. Tegenwoordig is er vrije partnerkeuze, maar vaak wordt er wel advies gevraagd aan de ouders. Vrouwen mochten niet naar school en niet werken. Nu is er internationale vrouwendag en moederdag. Geen vaderdag trouwens. De familie van de man zorgt voor de bruidsschat. Dit omdat de vrouw voor haar schoonouders moet gaan zorgen, niet voor haar eigen ouders. De bruidsschat bestaat vaak uit fruit, snoep en geld. Trouwfoto’s worden een maand voor het huwelijk gemaakt, zodat de foto’s te zien zijn op het trouwfeest. We zagen in Hoi An ook diverse trouwkoppels in de mooiste traditionele kleding op de foto gaan. Ze zijn hier natuurlijk erg bijgelovig, daarom gaan ze vooraf naar de waarzegger en deze zegt hoe laat je moet trouwen. Dat is soms erg ongelukkig omdat het feest de dag vóór het huwelijk plaatsvindt. Vooral de man wordt geacht aan elk tafeltje iets te drinken, anders ben je geen echte vriend. Zal dan niet meevallen als jouw geluksmoment de volgende ochtend om 7u is... De laatste dag van de ceremonie bestaat uit het eren van de voorouders door het slachten en offeren van een haan. Tan vertelt lachend dat hij dit aan zijn schoonvader gevraagd heeft omdat hij zelf het beest niet durfde te slachten.
Na de lunchstop aan het strand gaan we de bus weer in voor het laatste stuk. We zien veel rijst te drogen liggen, gewoon langs de kant van de weg en zelfs op rotondes! Er is niet genoeg ruimte om de rijst te laten drogen. Nu weten we dus waarom het eerst gewassen moet worden… ook ligt er gras te drogen waar grasmatten van gemaakt worden om op te slapen. Verder zien we onderweg vooral veel…. rijst. Langs de weg worden in deze streek ook veel kokosnoten verkocht.
Ons hotel ligt in Quy Nhon, een echt Vietnamese badplaats. Een uurtje voordat we arriveren houdt Esther een happy hour in de bus; we krijgen wat drinken, er is zelfs bier en wijn en rijstcrackers. En de muziek gaat even gezellig hard. Dat houdt het voor de kinderen ook een beetje te doen. Ze zijn hier niet gewend aan westerse toeristen. Daarom eten we vanavond ook in het hotel, dat is voor ons veilig eten. Er is hier verder ook niet zoveel te beleven, maar we rijden morgen ook al weer door. Wel krijgen we morgenochtend bij vertrek om 8u eerst nog een wandelingetje door het dorp voordat we de bus ingaan. Het hotel blijkt aan zee te liggen, dus steken we na het inchecken de straat over. Inderdaad worden we enorm bekeken, ze zijn hier duidelijk niet aan ons gewend. Of zou het liggen aan het feit dat wij als een van de weinigen géén reddingsvest aan hebben? De zee is warm (natuurlijk), en best ruw. We zien ook dikke wolken aankomen dus hebben het al snel gezien. Kunnen we in elk geval zeggen dat we in de Chinese zee gezwommen hebben. O nee, het wordt tegenwoordig de Oostzee genoemd, ook weer vanwege de ruzie met China. Dan nog even langs het zwembad, waar al een aantal kids in drijven. Na een keer heen en weer heb ik weer genoeg gesport voor vandaag. Het zwembad is, net als de hotelkamer, een beetje vergane glorie. Of authentiek Vietnamees, wat je wilt. Losse tegels en schimmel in het zwembad, een muffe kamer met vloerbedekking. Na 1x douchen 20 min wachten op warm water, als ik het kaartje in de douche goed begrijp. Tot overmaat van ramp kan ik mijn koffie niet vinden! Waarschijnlijk in het vorige hotel laten staan. Balen. Maar goed, het ziet er verder wel netjes uit allemaal.
Het dinerbuffet is wel aardig maar niet bijzonder. Wat soep, kip, groentenmix en stukjes vis en schnitzel. Wel staat de kok in een hoekje frietjes en garnalen te bakken. Behoorlijk westers allemaal, wat me verbaast. Er wordt ook amper een woord Engels gesproken. Zie het dan maar eens voor elkaar te krijgen om de rekening op kamernummer te zetten, omdat je je portemonnee op de hotelkamer hebt laten liggen! Na het eten gaan de kids naar de sportruimte die ze ontdekt hebben en Kok en ik lopen nog heel even naar buiten. Er staat een lekker windje en als we niet veel later weer terug zijn in het hotel, nemen we de lift naar de 8e etage vanwaar we een mooi uitzicht hebben over de baai en al de lichtjes. We hebben niet veel gedaan vandaag maar zijn toch moe. Morgen gaat de wekker om 6.30u en hebben we een kortere busrit met wat fotostops onderweg. Ik lees nog even (mijn eerste!) Libelle uit en het wordt saai, maar we gaan weer lekker vroeg slapen.