Woensdag 14 aug

Vannacht heeft het flink geregend. O jee, als dat ons plan voor vandaag maar niet in de war schopt. Maar als ik naar buiten kijk is het droog en zie ik de zon. En wolken. De afgelopen week heb ik wel gemerkt dat het weer hier snel kan omslaan; van strakblauwe lucht tot dichtbewolkt, als de wolken over de bergen komen gaat het snel. Maar we zien het wel. Eerst maar eens brood halen beneden.

Vandaag willen we naar de Mostnica kloof; een wandeling van 12 km door de kloof en de Voje vallei, die eindigt bij de Mostnica waterval. Het startpunt is maar 10 minuutjes rijden maar we gaan wel met de auto omdat we de fietsen er niet goed kwijt kunnen.

Voorzien van een rugtas met proviand en flessen water starten we rond een uur of 11 vanaf de parkeerplaats. We zijn weer blij met onze Bohinj kaart, parkeren is anders 12 euro voor een dag.

Op internet heb ik een reisverslag gevonden waarin geadviseerd wordt hoe je het beste kunt lopen voor het mooiste uitzicht (je kunt aan twee kanten lopen en er zijn diverse bruggetjes over de kloof). Dus steken we gelijk het eerste bruggetje over, in tegentelling tot de meeste anderen die rechtdoor lopen. Dan gelijk de keuze tussen twee paden. Ik denk omhoog, want het smalle paadje lijkt nergens naartoe te leiden. Dus klimmen we een stukje en nog een stukje, tot we op een wat vlakker deel komen waarbij we een pad naar links zien én een bord met de naam Uskovnici dat verder stijgt. We weten het nu al niet meer....

Dan komt er een man met zijn dochtertje omhoog geklauterd en ik zie dat zij het bordje volgen. Op mijn vraag wat Uskovnici is, zegt de man dat dit een plaats is en laat zijn wandelkaart zien. Oei, dat is wel ver van de route af, ook al komt de weg uiteindelijk ook bij de waterval uit. "Wordt m'n dochter lekker moe en slaapt ze goed vannacht" zegt de man. Haha, arm kind....

Ons pad blijkt een houthakkerspad te zijn, we hadden beneden toch het smalle paadje moeten hebben. Maar we volgen nu dit hoger gelegen pad, we kruisen straks het juiste en kunnen dan overschakelen. We zijn hier de enige wandelaars en lopen tussen hele mooie vlinders. We weten er twee mooi op de foto te krijgen. Af en toe horen we beneden het water en kruisen we kleine stroompjes. Maar dan lijkt het pad op te houden.... nee toch! We zijn al zeker een half uur onderweg en terug gaan is niet echt een aantrekkelijke optie. Dus loop ik door om te kijken hoe ver ik kan komen en dan blijkt na een beetje klimmen en klauteren over takken dat het pad doorloopt. Oef!

Uiteindelijk komen we dan bij het bruggetje waarbij we het pad langs de kloof kruisen. Wow, wat een natuurgeweld. Vanaf de brug kijken we zo de kloof in en zien hoe het water de rotsen heeft uitgesleten. De kleur van het water is weer zo mooi blauwgroen en helder. Heel bijzonder en mooi om te zien. We lopen verder langs de kloof. Het is een soort bospad met keien en boomwortels, goed uitkijken dus. Het doet ons denken aan de wandeling die we ooit maakten in Frankrijk, waarbij we ook door het bos liepen, over watertjes en uitkwamen bij een waterval waar je vanaf kon glijden (Jouw camping Willy). Ik houd ervan!

Aan het einde van de kloof is een restaurantje. Je kunt hier omkeren en terug lopen via de andere kant, of doorlopen via de vallei naar de waterval. Wij kiezen voor de laatste optie, als we het doen doen we het goed.

Het is vanaf hier nog ongeveer 45 min lopen zonder beschutting. Ik ben blij dat er wolken zijn, af en toe komt de zon door en wordt het gelijk heet. Het landschap is hier compleet anders: alpenweide met van die herdershuisjes. Geen beest te zien. Geen mens ook trouwens, behalve de toeristen die op het pad lopen maar ook dat zijn er gelukkig geen tientallen tegelijk.

Dan zien we weer een eethuisje, vanaf daar is het nog een minuut of 5 lopen. Wel weer wat klimwerk maar het einde is in zicht.... en zien we weer een mooie waterval met super helder water. We blijven er even hangen, lekker koel, en om het hoofd even wat rust te gunnen. Letterlijk in dit geval, want we hebben alle drie een "zwaar hoofd". Maar gelukkig is dat snel over als we in het eethuisje een kop koffie (en een cola voor Tim) weggewerkt hebben. We strijken neer onder een boom op de grote weide ernaast, waar veel mensen zitten uit te rusten. We eten onze broodjes en vullen ons vochttekort verder aan. Zo langzaam aan begin ik mijn voeten wel te voelen maar het is het allemaal waard, het is een super wandeling!

En dan mogen we weer terug.... meer dalen dan stijgen deze keer dus het loopt makkelijker. En omdat we nu de goede route volgen zien we veel meer van de kloof. We stoppen regelmatig om foto's te maken. Af en toe lopen we gelijk met het water en we zien ook mensen zich in het ijskoude bergwater dompelen. Wat officieel niet mag trouwens. We zien ook het olifantenhoofd, een rotsblok dat zo genoemd wordt vanwege zijn vorm. Omdat we hier op de heenweg niet gelopen hebben zien we het per toeval omdat we ons bij het water omdraaien.

Als we bijna bij het einde zijn passeren we ook het betaalhuisje. Dit hebben we gemist doordat we in het begin anders zijn gelopen. Nou ja, gratis was het voor ons toch al met onze card.

Als we om 16u bij de auto komen lopen we weer in de volle zon. We hebben er totaal 5 uur over gedaan en de voeten voelen we nu wel. Maar we moeten nog brood halen voor morgen omdat dan de winkels dicht zijn. Dus rijden we nog even lang de Mercato, halen daar gelijk een ijsje want we vinden dat we dat wel verdiend hebben. En dan thuis de schoenen uit!

Dan mogen ze na een paar uur weer aan, er moet nog gegeten worden. Ik hijs me van de bank, ben moe. En waar gaan we eten? We besluiten in het grote dorp te kijken, daar is wat meer keus en ik heb een tentje gezien op google wat er wel leuk uit ziet. Maar als we halverwege zijn is de weg afgesloten.... we hadden van de week wel borden gezien maar begrepen het niet helemaal. Zeker omdat het tot eind november duurt gingen we er vanuit dat er wel een omleiding aangegeven zou zijn. Maar ja, het is geen Nederland hè en dan denk je wat nu? We volgen een zijweggetje en komen een Nederlander tegen met een holtkamper achter zich. Zij zijn weer omgedraaid want hadden geen navigatie meer. Wij besluiten te kijken hoever we komen, want volgens google maps loopt er wel een wit weggetje naar de doorgaande weg. Nou, dit weggetje was nog witter dan wit.... stapvoets over een of ander tractorpad, over keien en door putten, smalle paden, ingehaald worden door wat fietsers, om uiteindelijk uit te komen in een of ander gehucht. Na een heel gammel houten bruggetje bedenken we dat we dit op de terugweg maar even anders moeten doen.... haha.

In het restaurant is nog een lange tafel vrij. Als we zitten, komt er een Duits stel vragen of ze bij ons aan mogen schuiven want verder is er geen tafel meer vrij. Prima hoor. Het restaurant blijkt bij een camping te horen en het meisje van de bediening spreekt zelfs wat Nederlands. Ik heb de hele vakantie nog niet zo lekker gegeten als hier, waar ik het misschien wel het minst verwacht had. Voor herhaling vatbaar.

En dan mag ik terug rijden, in het donker.... want daar ben ik zo goed in, haha! We zien dat de doorgaande weg eigenlijk een soort rondje door het dal is, waardoor we gewoon de andere kant op rijden en vanzelf weer bij ons dorpje uitkomen.

Thuisgekomen zakken we nog even op de bank. Wat een geweldige dag was dit, ik ben er moe van. Deze nacht slaap ik dan ook onvoorstelbaar goed.