18 aug, Saigon-Can Tho

Dag 19
Vandaag is het de laatste hele dag in Vietnam, we gaan van Saigon naar Can Tho. Dit is de op één na grootste stad in Zuid-Vietnam, de grootste in de Mekong Delta en heeft 2 miljoen inwoners.
De Mekong rivier loopt door 6 landen: China, waar hij ontspringt, Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam, waar hij eindigt via de Mekong Delta in de zee. Totaal is de rivier ruim 4000km lang! De Mekong Delta is ongeveer zo groot als Nederland…
Na anderhalf uur rijden stoppen we even en laat Esther ons tijdens wat drinken diverse fruitsoorten proeven: jackfruit, bon (een soort lychee) en durian (smells like hell, tastes like heaven). Omdat ik mijn buik nog niet helemaal vertrouw durf ik de durian niet aan en houd ik het veilig bij de bon. Kok proeft wel durian maar is er niet weg van.
We vervolgen onze reis en stappen na een paar uur weer in een bootje waarmee we de Mekongdelta invaren. Zo op het water besef je pas wat een immense rivier dit is. Omdat de boot te groot is om de zijtakken in te varen, stappen we over in een sampan. We zitten met zijn vieren in een bootje en een Vietnamese peddelt ons door de mangrove. Wat een rust ineens! Het is mooi om te zien, weer heel anders met al die bomen in het water. Toch vreemd dat je hier echt helemaal geen dieren ziet.
Als we even later de mangrove weer uit komen, stappen we weer in de boot die ons naar een eilandje brengt waar we heerlijk lunchen. We krijgen een hele olifantenoor-vis geserveerd en met een bordje groenvoer en rijstvellen erbij mogen we zelf onze loempia’s vouwen. Gelukkig wordt het wel een keer voor gedaan, want die vis is wel een handigheidje. Maar met een beetje vissaus erbij smaken ze prima. Dan komt het volgende bordje op tafel: langoustines. Ik moet een beetje lachen in mezelf want ik vermoed dat een aantal groepsleden dit niet de meest ideale lunch zullen vinden… maar we krijgen er ook nog groentesoep, rijst en gesmoord varkensvlees bij. Als toetje jackfruit en ramboetan. Ons hoor je niet klagen, Rick en Tim vonden het minder geslaagd.
Als extraatje hebben twee meisjes uit de groep een dansje ingestudeerd dat ze nu graag willen laten zien. Tan speelt voor dj en heeft zelfs een versterker meegenomen. Iedereen klapt vrolijk mee, zelfs de Vietnamese familie bij wie we eten komt eens kijken en vindt het wel grappig.
Dan is het tijd om te vertrekken dus stappen we weer in de boot. Het is een uurtje terugvaren en weer maken we halverwege een stop: deze keer bij een fabriekje dat snoepjes maakt van kokos en gepofte rijst. Leuk om te zien hoe ze dit maken. Als brandstof voor de ovens gebruiken ze het kaf van de rijst en soms ook notenschillen. Natuurlijk is er ook een winkeltje en omdat ze zo slim zijn om ons alles eerst te laten proeven koop ik weer van alles. Ik heb nog nooit zoveel tijdelijke souvenirs gekocht, haha!
Dan varen we het laatste stukje terug en stappen we weer in de bus. Het is nog een uurtje rijden naar de eindbestemming Can Tho. Als ik de bus in stap mag ik gelijk achterin twee vechtersbazen uit elkaar trekken… toevallig die twee van mij. Tja, moe en snel geïrriteerd, dat is wel duidelijk. En het maakt ook wel wat indruk bij de andere kinderen, er is ook niet één gezin met twee jongens én ze zijn de oudsten (ja, dus zouden ze beter moeten weten…). Ik sus de boel en we kunnen vertrekken. Dan worden er blaadjes uitgedeeld door Esther; we krijgen een examen van 21 vragen over de reis. Oei! Het zorgt voor wat rivaliteit tussen de families en vooral een hoop gelach. Zeker als Esther daarna zegt dat ze echt niet alles na gaat kijken, we hebben allemaal gewonnen! Elke familie krijgt een houten schildpad met daarin een kompas. De schildpad staat hier voor een lang leven en met het kompas kun je altijd de juiste weg vinden. Een mooi gebaar.
Als we Can Tho inrijden zien we daar een Co Dai tempel. Co Dai is een geloof dat alleen in Zuid Vietnam voorkomt en is een mengsel van het goede van meerdere geloven. De tempel is Hindoestaans gekleurd, we zien het boeddhistische omgekeerde hakenkruis en het oog. De tempel is dicht maar we stoppen wel even voor een foto.
Ons hotel ligt aan de boulevard en we hebben vanaf de vijfde etage een mooi uitzicht op de rivier. Het laatste diner hebben we met de hele groep in een restaurant een paar straten verder. Daarna lopen we nog een stukje over de boulevard. Overal hangen lichtjes en er staat een groot standbeeld van Ho Chi Minh. Het valt me op dat er wel erg veel politie rondloopt, in andere steden zie je die nauwelijks. Maar morgen blijkt hier de Azië-top gehouden te worden. Mooi dat wij dan weer weg zijn. Terug in het hotel gaan we nog even naar het dakterras op de 11e etage, van waar we een mooi uitzicht hebben op de stad en het water. Er ligt een of andere kleurrijke disco boot voor de deur, hopelijk gaat dat niet al te lang door. Dan pakken we onze koffers weer in, halen de vesten er alvast maar uit voor in de handbagage en slapen we voor de laatste keer op een te hard matras. Als toetje worden we nog wakker van een stel ruziënde Vietnamezen boven ons. Niet de meest geweldige nacht dus, maar vast beter dan die morgen in het vliegtuig.