Zaterdag 18 aug, Coja-Porches

Vandaag vertrekken we vanuit Coja naar Porches, vlakbij Albufeira in de Algarve. Het is volgens Tom 4 ½ uur rijden. Om tien uur nemen we afscheid van Tony en Dies en gaan we aan de rit beginnen. Het is als vanouds warm, we beginnen met 25 graden maar het wordt al snel 34 graden. Gelukkig hebben we airco. We besluiten de rit in drie stukken van 1 ½ uur te verdelen en even na half 12 stoppen we voor koffie. Portugezen hebben duidelijk geen haast onderweg. Wij ook niet echt, maar lang in de rij staan is zo zonde van de tijd. Afijn, ruim een half uur later kruip ik achter het stuur voor het volgende stuk. Het wordt drukker op de weg en we rijden zelfs af en toe in wat file. Rond 2 uur stoppen we voor de lunch, maar dat waren er meer van plan. De rij is eindeloos, zowel bij het buffet als bij de toiletten. Dus lopen we naar de winkel van de benzinepomp om te kijken of ze daar iets hebben. Aha, sandwiches. Met wat drinken erbij en klaar zijn we weer. De rij is hier aanmerkelijk korter. Als we teruglopen naar de auto zie ik dat de rij bij de toiletten ook minder is geworden. Maar als ik de deur opentrek, staan er binnen nog minstens 10 wachtenden voor me. Ja dáág. Dan komt er iemand uit het invalidentoilet en grijp ik mijn kans. Ik krijg de sleutel in mijn handen gedrukt en begrijp dat die weer op het pompstation ingeleverd moet worden. Maar met dit weer ben ik liever lui dan moe, dus trek ik na mijn toiletbezoek de deur van het damestoilet weer open en overhandig de sleutel aan een andere wachtende. Als ik me even later omdraai, staat er ook een rij voor dit toilet! Maar wij kunnen weer verder. De broodjes eten we in de auto terwijl we verder rijden. Zelden zulke smerige sandwiches gegeten. Ze zijn klef en zoet met iets van kip ertussen. Maar het vult.
Kok rijdt het laatste stuk en dan, 20 km voor aankomst, zegt de auto ineens dat de olie dringend ververst moet worden! Ietwat verontrust rijden we maar verder, want we weten niet hoe acuut noodzakelijk het is, of gewoon een melding bij een bepaalde kilometerstand. Een onderhouds- of instructieboekje vinden we ook niet in de auto. We zijn nu zo dichtbij ons doel dat we het er maar op gokken. Voor we het juiste huis vinden rijden we er eerst voorbij, maar als we de aanwijzingen volgen van de eigenaar (had ik eerder kunnen bedenken) zien we dat dit het toch is. We rijden door het hek en vinden de sleutel in de buitenlamp. Wat een huis! Een beetje een vreemde bouw, maar allemaal kamertjes schijnt typisch Portugees te zijn. We hebben 3 slaapkamers, 2 badkamers, 3 toiletten, een garage (waar de Duitse auto van de eigenaar gewoon in blijkt te staan), een stuk of 4 terrassen (incl. dakterras) en een zwembad. Binnen ligt een briefje waar op staat dat de tuinman elke week komt en 2 keer per week iemand voor het zwembad. We kijken onze ogen uit en als de auto leeg is plonzen we even lekker in het water. De jongens vinden nog ergens een voetbal, waterpistool en een luchtbed. Dan draai ik een broodnodig wasje en vertrekken we naar de intermarché voor, jawel, water en brood. Het is er een gekkenhuis en voor het eerst deze vakantie zien we ook meerdere Nederlanders. Het erge is dat hier zelfs drop in de winkel ligt en conimex “sajoer voor boontjes”…. We nemen nog wel een doos ijsjes mee die we buiten gelijk maar opeten. Dan weer terug naar huis, nog geen 5 minuten rijden. We hebben slecht telefoonbereik en ook de wifi is niet stabiel en al helemaal niet snel. Dus foto’s opladen zal hier wel niet lukken ben ik bang.
We eten in een tentje dichtbij, het is er nog rustig even na half 8. Ze adverteren met sardientjes dus Tim en ik gaan de uitdaging aan. Nog nooit gegeten. Kok en Rick zijn niet zo van de vis; Rick kiest piano (spareribs) en Kok (natuurlijk) mixed grill. Hoewel de sardientjes best smaken, is het een rotwerk om ze graatvrij te eten. Voor mijn gevoel duurt het uren en misschien is dat ook wel zo. Tegen de tijd dat we er handig in worden zijn ze op. De tent zit inmiddels vol en het duurt lang voordat we een toetje kunnen bestellen. We vragen gelijk de rekening erbij maar dat komt niet aan. Als Kok het zat wordt loopt hij naar de bar en vraagt of we daar kunnen betalen. De serveerster excuseert zich voor het wachten. We hebben ook wel met haar te doen, want van de vier is zij de enige die continue bezig is en steeds vriendelijk blijft. Als ik later in de auto de rekening bekijk, zie ik dat er maar 1 toetje is gerekend in plaats van vier. Maar er staat wel een bedrag op voor brood en olijven die we niet hebben gegeten. Nou ja, een mazzeltje.
Als we thuis komen kletsen we nog wat en gaan op tijd naar bed. We hebben al de nodige muggen doodgemept dus dat beloofd wat…