vrijdag 24 maart

Met gemengde gevoelens staan we vanochtend op. Aan de ene kant is het prima om weer naar huis te gaan, het waren twee intensieve weken. Maar aan de andere kant is er hier zoveel te zien, is het hier warm en weten we hoe koud het in Nederland is....

Maar goed, we hebben toch geen keus dus hoeven we ons er ook niet druk over te maken. Het zou leuk zijn als we dit Pura Vida gevoel nog even vast kunnen blijven houden.

Bij het ontbijt kunnen we kiezen tussen Costa Ricaans ontbijt of continentaal. Ik hoef geen rijst dus ga voor de continentaal. Dat zijn naast fruit weer een paar sneetjes getoast casinobrood, met een cupje jam en wat roerei. Kok krijgt hetzelfde, maar daarbij pinto en gebakken banaan. Als ik de banaan zie heb ik acuut spijt van mijn keus, haha!

Rond 9.30u zijn de koffers voor de laatste keer in de bus geladen en zijn we klaar voor vertrek. Het doel van vandaag is het vliegveld in San José, waar we als het goed is 19.15u vertrekken richting Amsterdam.

Het is best een stukje rijden, maar we hebben de tijd. En tijdens de busreizen valt genoeg te zien. Zo rijden we in een kleine twee uur naar onze eerste stop, bij de krokodillenrivier waar we van de week gevaren hebben. Nu kijken we vanaf de brug de rivier op, waar we meerdere krokodillen in het water zien drijven. De beesten mogen niet gevoerd worden, maar stiekem gebeurt dat toch, ondanks dat de politie regelmatig boetes uitdeelt. Het zijn niet de toeristen die voeren, maar de eigenaren van de vele souvenirwinkeltjes aan de oever die op deze manier hun inkomstenbron veilig willen stellen. Zo lang er krokodillen liggen, komen er tenslotte toeristen op af. We krijgen even vrije tijd maar hebben het al snel gezien. Ook in de souvenirwinkeltjes is het weer veel van hetzelfde. Onze lunchpauze straks is bij de grootste souvenirshop van Costa Rica, dus als we het daar niet kunnen vinden houdt het echt op.

We zijn blij als we de bus weer in kunnen. Buiten is het 33 graden, gevoelstemperatuur 39 graden..... oef! In San José zal het weer wat koeler zijn omdat dat hoger ligt. Maar koud hebben we het nergens gehad, de trui die ik mee had genomen gaat schoon mee terug.

We rijden verder, langs palmolie plantages en een palmolie fabriek. Hier wordt geen oerwoud gekapt voor de aanleg van deze plantages, zoals in sommige andere landen. We zien grote trossen palmvruchten in containers liggen. De vezels hiervan zijn een restproduct en zien we vóór de ingang van de fabriek liggen, als soort oprit voor de vrachtwagens. Verder wordt dit gebruikt om o.a. papier van te maken, net als bananenblad. Ze proberen echt zoveel mogelijk te recyclen.

Als we de lunch locatie naderen zien we al diverse bussen staan. Deborah is hier al een poos niet meer geweest en herkent het bijna niet meer. Als we uit de bus stappen staat er een medewerker klaar om ons van een sticker te voorzien, zodat ze weten dat wij bij elkaar horen. Elke bus heeft zijn eigen code. Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Bij de ingang wordt wat live muziek gespeelt, het deuntje doet me denken dat ik in de efteling loop. We hebben een uur de tijd en besluiten eerst naar het restaurant te lopen. Dat is een buffet waar je, eigenlijk net als in de hotels, aanwijst wat je op je bord wilt hebben. We zien die lekkere nasi liggen die we ook bij de picknick op de boot kregen, dus die wil ik wel. Ik neem er gebakken banaan bij (herkansing van vanmorgen) en een kippenpoot. Erbij een glas aardbeienlimonade.

Na het eten lopen we binnendoor naar de enorme souvenirshop. Een groot gedeelte ervan is kleding, maar daar hebben we geen interesse in. We weten uit ervaring dat we dat thuis niet meer dragen, dus lopen we de andere kant uit op zoek naar een "pura vida" bordje voor op de schuur. Ik heb er het liefst één met een luiaard erop, maar die ik tot nu toe gezien heb vind ik óf lelijk, óf ze kunnen niet buiten. En dat blijkt hier niet anders. Uiteindelijk zie ik een bord met alleen de tekst die ik zoek, dus laat ik het idee van de luiaard maar gaan en kopen we deze. Kok vindt het allemaal best.

Bij de uitgang kopen we nog een flesje drinken en wat kokoskoek voor thuis, dan stappen we weer in de bus. Vanaf hier is het nog ongeveer anderhalf uur rijden naar het vliegveld en dan zijn we ruim op tijd.

Maar voordat we gaan rijden bedanken we Jimmy en Deborah nog met een envelopje, die we gisteren rond hebben laten gaan zodat iedereen daar iets in kon doen. We zijn, net als de rest van de groep, enorm blij met dit stel. Jimmy is echt een geduldige chauffeur en heeft elke keer al onze bagage meegesleept. Deborah is de beste reisleidster die we tot nu toe hebben gehad. Buiten het feit dat ze veel weet over het land en de geschiedenis, heeft ze goed nagedacht over de planning van de activiteiten zodat we net iets eerder of juist later aankwamen dan andere groepen. Ook denk ik dat de goede chemie in de groep gedeeltelijk door haar komt, omdat iedereen betrokken wordt. Na een kort praatje van een aantal groepsleden gaan we er nu echt vandoor voor het laatste stuk.

We rijden over de duurste snelweg van het land, waar heel veel om te doen is geweest omdat er vier tolpoortjes op deze weg staan. Werknemers kwamen in opstand omdat ze hun zuur verdiende salaris gedeeltelijk weer in konden leveren aan reiskosten. En dat dit een dure weg is wil niet zeggen dat het daardoor een goede weg is. Ook hier vaak werk aan de weg, wat nooit snel gaat. Maar het is voor ons de snelste route naar het vliegveld.

Maar als we nog geen vijf minuten rijden, sluiten we aan in een -op het oog- lange file. Als Deborah op haar navigatie app kijkt, is het één grote rode streep..... oei! Ze overlegt met Jimmy wat handig is om te doen en ze besluiten de bus te keren en een alternatieve route te rijden. Wel iets langer, maar hopelijk zonder file. Het is een route door de bergen, die ze vroeger altijd reden richting het vliegveld. De bus heeft het af en toe moeilijk op de steile bergwegen, maar het uitzicht is prachtig omdat we hoog zitten. Gelukkig heeft niet iedereen deze route als alternatief gekozen, want we komen keurig drie uur voor vertrek aan op het vliegveld. Voor de laatste keer hijst Jimmy de koffers uit de bus en nemen we afscheid van hem en Deborah. Binnen is de incheckbalie al geopend. Digitaal inchecken lukte niet, dus sluiten we aan in de rij. Ik heb van de week al gezien dat de stoelen al verdeeld waren en wij 6 rijen achter elkaar zitten. Ik hoop dat hier iets aan gesleuteld kan worden, want het is wel erg ongezellig als we 12 uur naast vreemden zitten. Maar helaas, de vlucht is vol dus kan er niets geschoven worden. Het enige dat we straks nog kunnen doen is kijken of er iemand naast ons zit die alleen is en wil ruilen. Volgende keer maar iets minder gierig zijn en stoelen reserveren, haha!

We gaan vlekkeloos langs de douane en security en hebben dan nog tijd om onze dollars op te maken. Nou, dat is hier ook niet moeilijk want de prijzen zijn nog erger dan in de winkels. We willen een flesje rum meenemen (als aandenken aan de vele suikerriet plantages...) en kopen ook een flesje voor Rick. Tim doen we hier geen plezier mee. Verder drinken we koffie en kopen we nog wat lekkers voor onderweg. Keurig op tijd gaat de gate open en zoeken we onze stoelen op. Dan blijkt dat we weliswaar niet bij elkaar zitten, maar allebei wel bij groepsgenoten. Dat maakt het al iets minder erg. En de stoel naast me blijft leeg, waarschijnlijk komt daar in Liberia iemand aan boord, want daar vliegen we eerst naartoe. Het is maar 25 minuten vliegen en dan hebben we een uurtje "pauze" voordat we verder vliegen naar Amsterdam. We mogen het vliegtuig niet uit. Er komen twee Engelstalige mannen langs, die voor en naast mij een stoel hebben. Ze blijken ook met een groep te zijn en ik vraag de man naast mij of hij misschien zou willen ruilen. Voor hem is het geen probleem, dus zitten Kok en ik alsnog naast elkaar. Beter!

Rond 21u stijgen we weer op. We zijn blij dat we op het vliegveld nog iets hebben gegeten, want avondeten krijgen we pas om 23u. Ik heb geen zin in film, dus lees wat in mijn boek. De hele vakantie niet aan toegekomen..... Een uurtje later ben ik best moe en ben ik blij met de nachtvlucht. We slapen zowaar een aantal uur, worden dan wakker van zeker kont en nek, doezelen weer wat, keertje benen strekken en naar het toilet, etc. Dan word ik wakker en hoeven we nog maar twee uurtjes te vliegen! Heerlijk dat dit zo snel gaat. We krijgen nog een ontbijtje en voordat we er erg in hebben wordt de landing al ingezet. De piloot waarschuwt voor turbulentie vanwege de harde wind en dat voelen we inderdaad wel in onze maag, alsof we in een lange achtbaan zitten. Dat het buiten 11 graden is kunnen we ons nu nog niet voorstellen. Om 7.15u landen we, het is 14.15u Nederlandse tijd. Wifi aan boord is niet gelukt, dus nu appen we Tim dat we geland zijn. Hij had het al gezien want hij zit met Megan bij de Mc Donalds te wachten tot hij ons op kan halen. Megan heeft een filmpje gemaakt van onze landing, vlak voor hun neus. grappig!

Dus terwijl wij op onze koffers wachten rijden Tim en Megan naar de parkeergarage. Dan zien we ze aan de andere kant van het glas staan en als we de koffers hebben lopen we snel naar ze toe. Het voelt zo lang geleden, terwijl we maar twee weken weg geweest zijn. Buiten regent het pijpenstelen, het is wel even slikken. Maar als we bedenken dat we straks heerlijk onder onze eigen douche staan en in ons eigen bed liggen is dat toch ook wel weer fijn. Aan alles komt een einde en we hebben nog een week om bij te komen van alle indrukken.

Dit was het laatste verslag van onze onvergetelijke reis. Ik hoop dat jullie het leuk vonden om een stukje met ons mee te reizen en bedankt voor de reacties die jullie hebben achtergelaten. Wie weet tot een volgend avontuur!